Hij wordt groot, maar hij blijft altijd mijn kleine ventje.

Ik ben fan van die zogenaamde 'platte baby'...een boorling die 100% afhankelijk is van de ouder. Die zich wil voorzien in de meest basale behoeften die er zijn: voeding, slaap, nabijheid, huidcontact, ... Het is duidelijk dat mijn twee kanjers die periode voor een groot stuk anders invullen. Maar ik geniet nog zo hard van hun vraag naar een knuffel, zorg wanneer ze zich niet goed voelen, nabijheid als hun houvast (mijn houvast?). Arnaudke is niet meer dat klein venteke. Ik moet mezelf daar vaak aan herinneren. Niet dat ik hem 'klein' wil houden, maar ik koester zo hard waar hij nu is en waar hij toen was. Schijnbaar zorgeloos lacht hij van oor tot oor, geeft hij de meest warme knuffels en zet hij humor in om situaties te ontladen of de 'clown' uit te hangen.

Maar daarachter schuilt wel degelijk een kereltje die dagelijks hard moet werken om de wereld rond zich verstaanbaar te maken en te houden. Om mee te kunnen draaien in die al te gekke mallemolen, waar zelfs moeder soms lijkt over te struikelen. Hij is een held, zonder meer. Eentje die weet van doorzetten en ploeteren en dit met de grootste overtuiging weet te dragen. Geen compassie, geen betutteling, maar "Arnaud doen!"... Het genre vastberadenheid waar menig voorbeeld aan kan nemen. En al lijkt hij altijd wel wat achterop te hinkelen, man, hij doet het met de nodige swing! Laat ons vooral zijn zesde zintuig niet vergeten...mensen aanvoelen en daar authentiek op reageren. Ik kan daar nog zo hard van leren! Al valt dat niet aan te leren, het is dat fijngevoelige en de durf om daar waarheidsgetrouw op te reageren. Zijn waarden en normen....ja, wij proberen ze mee te geven, maar hij maakt ze waar. Dat leer je niet op school, in het revalidatiecentrum, ... dat maak je waar met iedere vezel in je lichaam, omdat je erin gelooft, omdat je het belangrijk vindt, omdat het je wereld omvat.

Arnaud geniet van familie, vrienden, ... hij heeft een open houding om te omarmen. En ja, ik voel me gezegend. Dit heb ik lang niet durven en willen zeggen, maar die amandelvormige oogjes, die hebben mij ingepalmd, je hebt geen idee.

In zijn kamer sluipen en die totale overgave zien, de humor die hij in huis weet te vullen tot de muren openbarsten van het geschater, de luchtigheid waarmee hij die 'akkefietjes' op hun plaats zet, ... ja, je zou voor minder dit kereltje in je hart sluiten. De pijn die me soms bij de keel grijpt, dat van de toekomst, de onzekerheden en de angst, ... die kan hij in een vingerknip doen verdwijnen. Ik weet dankzij hem dat het leven bestaat uit genieten en omarmen wat is.

Niets krijg je zomaar in je schoot geworpen, tenzij je er later boete voor moet doen. En dat is exact wat Arnaud mij in 2017 probeerde te vertellen: Moeder, wees dankbaar voor wat is, nederig voor wat was en 'we zien wel', yep, we zien het wel. Hou vast aan het moois, leer uit de vuiligheid, omarm het onbekende; que sera, sera.... Ik heb mijn pyjama aangetrokken, eentje die met haken en ogen aan elkaar hangt, eentje waar ik me zo comfortabel in voel, eentje waar jij je graag in nestelt. THUISKOMEN.

Bruistabletten

Zoals ieder jaar wil ik eindigen met een extra positieve blog. En 'lord knows', dat kunnen we allemaal wel gebruiken tegenwoordig. 2021... Wat moet ik daar over vertellen? Een wervelwind aan up's en down's, sowieso. Diepe dalen, hoge toppen en alles er tussenin. Een jaartje ouder, wijzer, nog niet grijzer. Een jaar vol emoties in alle vormen en formaten. Zwaar verdriet, grote vreugde, tranen van verdriet en van geluk, ... Laat ik jullie even meenemen naar één van die fenomenale lichtpuntjes die tranen van geluk met zich meebracht. De wereld van #bruistabletten en wel #bruistablettenforlife! Waar ik moet beginnen? Geen idee. Maar het lijkt op een sprookje met 'er was eens' en 'ze leefden nog lang en gelukkig'. En daarmee romantiseer ik misschien een uitzonderlijk mooi verhaal, maar dat verdient deze dan ook meer dan ooit.

In het landschap van zorgouderschap heb je namelijk 'zuigtabletten' en 'bruistabletten'. 'Zuigtabletten', dat zijn de mensen die energie uit je zuigen, die je kracht ontnemen door ongepaste opmerkingen, gebrek aan begrip en empathie, die het zorgouderschap ondermijnen en bommen leggen onder een dik tapijt van weerbaarheid, overgave, dagelijkse zorgen maar ook inzet, moed, ... en zo veel meer. Het is prikken op pijnlijke plaatsen, zout in de wonde strooien, pulken aan weefsel dat lijkt te zijn genezen. Maar (én gelukkig) zijn er ook de 'bruistabletten'. Zij zijn de personen waarbij je dag en nacht terecht kunt, waarbij gesprekken in alle veiligheid plaatsvinden, waar je open en bloot, met een lach en een traan, kan delen wat je op dat moment wilt delen. Kwetsbaarheid wordt omarmd, eerlijkheid is een zekerheid en de liefde voor elkaar des te meer.

Als ik je zou vertellen dat ik enkele andere zorgmama's pas sinds deze zomer heb leren kennen en nu al weet dat dit voor het leven is, dan worden wenkbrauwen misschien gefronst of even bedenkelijk mijn richting opgekeken. Maar geloof me, dergelijke uitspraken zal ik niet snel doen...en toch, zij zijn in mijn leven gekomen, hebben mijn hart gestolen en ik kan me geen leven meer zonder hen bedenken. Zo'n vriendschap is uniek.

VVVV Een Vat Vol Vurige Vrouwen, in iedere betekenis van het woord: de warmte, de decibels, de volharding, de passie, de overgave, de mondigheid, ... karakter ten top, Vuurwerk krijg je er dan ook zomaar bij! Sarah D., Siri, Ellen, Jolien, Hanne, Nathalie, Sarah Dn., .... het zijn stuk voor stuk prachtige mensen, met het hart en 'the mind' op de juiste plaats. Een klik, een 'fit', de puzzelstukjes die in elkaar passen, het kleedje dat als gegoten zit, de perfecte kruiding van een smaakvol gerecht, de lach die iedere kamer doet oplichten, ...

Ze zijn 'my perfect fit'.

Ik huilde onlangs; van geluk, van dankbaarheid. Van de woorden die de echtgenoot van Sarah DP zo mooi met ons bruistabletten deelde na hun onvergetelijk, prachtig huwelijksfeest. Weinig mensen hebben mij al zo weten te raken met geschreven woorden, maar Andy, jij deed het. Jouw prachtige vrouw doet het eveneens. Dit is wat hij ons bruistabletten schreef na het huwelijksfeest:

Bruistabletten,

Een kruidvat, een natuurkracht, een bende losgeslagen, ongeleide projectielen en een feestje op zich. 'Every woman wants to be like you, every man wants to be with you'.

Jullie zijn zaterdagavond op vele manieren omschreven. Zelf vond ik 'een troep leeuwinnen' nog de beste. Die avond was er geen enkel beestje op de savanne dat niet wist dat jullie er waren. Ik heb jullie zien lachen, eten en drinken. Ik heb jullie zien feesten, dansen en al eens met een prooitje zien spelen. En het was mooi om te zien.

Ik weet ook als geen ander dat die leeuwinnen de volgende morgen (als het al niet vroeger was), een andere taak op zich nemen. Dat er terug gewaakt, gezorgd en gevochten moet worden. Dat er geen moeite zal gespaard worden om het beste resultaat voor jullie kinderen te krijgen. Tja, leeuwinnen dus.

Voor velen was zaterdag iets wat energie gekost heeft, ik zag aan jullie dat jullie er energie van gekregen hebben. Sarah heeft nooit veel vriendinnen gehad. Te moeilijk, te veel onbegrip, soms gewoon te lompe, domme mensen. Net voor het huwelijk bleek er nog eentje haar duidelijk te moeten maken dat een vriendschap van 35 jaar dan toch niet zo veel voorstelde. Dat zijn kloppen. En dan zijn jullie er. En opeens lijkt ze de puzzel gevonden waar zij als klein stukje blijkbaar al altijd op naar zoek was. Het geluk dat daarmee gepaard ging en gaat is immens. En bruist.

'When the queen is happy, there is peace in the kingdom...' Ik wil jullie bedanken om mijn queen zo happy te maken. Jullie zijn een tros topwijven. Merci. Blijven bruisen.

Andy.

Dank je wel Andy, dank je wel!

De mannen mogen we ook niet vergeten uiteraard, want zij vervoegden ons en wij wéten gewoon: This is for life!

Trouwens, nog een grote gemeenschappelijke deler naast het zorgmoederen: de liefde voor een glaasje, met of zonder bubbels, even alleen of in gezelschap, om te vieren of te bekomen.

Ik ga er nu eentje drinken, op de vriendschap en liefde, op dat gouden randje...

Wie ik ben? Wat zeg je? Ik?

Ik kreeg de afgelopen tijd van verschillende mensen vragen over wie ik ben, wat ik doe, hoe ik het doe, ... Vragen die heel veel aan bod kwamen tijdens de werking van De Warmste Week, maar die sinds de opstart van Arnaud z'n school terug vaker opspeelden. Ik moet zeggen dat ik het oprecht apprecieer dat mensen zo'n interesse tonen in wie ik ben, wie de persoon achter de blog is, wie 'de mama van' ...is. Heel mooi, lief, betrokken. Al voel ik me met deze blog ook wel een beetje in mijn blootje gezet als het ware. Ik moet even uit mijn schulp kruipen en mij kwetsbaar opstellen, al lukt dat met al die warmte van jullie beter dan ik zelf dacht.

In de berichtjes en terloopse gesprekjes wou ik dat ik een duidelijk antwoord kon geven op de vraag 'wie is Eline?' maar dat is niet zo, want wie ik ben is ook voor mij een vraagteken.

Als ik dan mezelf zou moeten omschrijven, dan kan ik sowieso met volle overtuiging zeggen dat ik iemand ben in uitersten. Mijn sterrenbeeld is 'Tweelingen'. En hoewel ik veel te nuchter in het leven sta om daar dan veel belang of geloof aan te hechten, moet ik toegeven dat de eigenschappen toegeschreven aan Tweelingen, bijzonder accuraat voor mij zijn. Ik ben nogal temperamentvol; ik ga voluit met mijn hart en vaak op de tweede plaats met mijn hoofd, een gevoelsmens in hart en nieren dus. Ik ga passioneel blij zijn en passioneel verdrietig en boos zijn. 'Passioneel' laat het dan net allemaal iets beter lijken, niet? Empathisch en betrokken, maar dan ook wel erg gevoelig en zo kan ik moeilijk dingen loslaten. Mijn leven bestaat veelal uit tegenstrijdigheden of wisselende spelingen als je wil. Zwart-wit (grijs begin ik af en toe te ontdekken), perfectionistisch en laissez-faire, realist versus dromer, maar dan ook absoluut geen naïeveling.

Ik hou van rust en activiteit, ben graag onder de mensen maar ook graag alleen, ik hou meer van warmte dan van koude.

Daarnaast heb ik een zesde zintuig als het aankomt op persoonlijkheden en relaties. Ik laat het weinig merken, maar voel heel sterk aan hoe mensen zijn of hoe een relatie in werkelijkheid in elkaar steekt. Dit helpt en beschermt mij, maar is soms ook vervelend.

Ik ben koppig (ik probeer mezelf wel uit die koppigheid te onttrekken, echt hoor Wouter, je moet me geloven :-) ), ik ben een luisterend oor, ik kon erg onzeker zijn maar ik sta intussen stevig in mijn schoenen.

Voor mensen waar ik van hou ga ik door een vuur, ik ben zorgend maar ik kan ook heel afwijzend en streng zijn wanneer ik vind dat er mij of zeker mijn gezin onrecht wordt aangedaan, humor vind ik ontzettend belangrijk want ik lach heeeeel erg graag (en ik ben niet verlegen om wat 'zwarte school'), ik kijk altijd de kat uit de boom, hou van eenvoud en kleine gelukjes, ik hou ervan mezelf te verzorgen en op te maken (zelfzorg, zo heet dat letterlijk en figuurlijk).

Ik ben een levensgenieter die nog te weinig van het leven geniet (if that makes sense), ik ben een harde werker en zal niet snel opgeven ook al is de weg lang en moeilijk maar ik moet af en toe stoom aflaten, ik hou van gesproken en geschreven woord, heb een voorliefde voor interieur en unieke dingen (helaas is dit net iets wat altijd moet inboeten op vlak van budget, dusja, dream on), ik ben graag in de keuken bezig, maar ook hier ga ik op mijn gevoel af: recepten volg ik niet graag, ik doe graag mijn eigen ding en zal dus bijgevolg zelden dezelfde maaltijden op tafel toveren (impulsief misschien, terwijl ik eigenlijk vaak ook heel doordacht aan dingen begin, opnieuw; heel tegenstrijdig). Ik hou van een eenvoudig gerecht en apprecieer evenzeer een verfijnde keuken, een goed glas wijn of bubbels ten gepasten tijde is ook niet weg te denken uit mijn leven.

Ik hou van fietsen en wandelen, ben een echte waterrat, ik droom ervan eens een rally mee te rijden, mijn favoriete wagentje is een Volkswagen Golf 1 cabrio, ik hou van tetteren met vrienden, de muziek staat altijd op, ook in de badkamer, ik zou veel meer willen lezen, ik heb recent het plezier in 'lopen' gevonden.

Ik wil vanalles doen en weet eigenlijk helemaal niet wat ik goed kan, wat mij als persoon uitdaagt en waar ik voldoening uithaal. En dan bedoel ik dat met name professioneel, want dat kompas is een goede 3 jaar geleden volledig tilt geslagen. Sinds de geboorte van Arnaud ben ik niet meer aan het werk geweest. Ik ben afgestudeerd in Orthopedagogie, maar ik weet dat ik een andere weg wil inslaan. Eentje die volledig losstaat van wat zo dicht bij mijn gezinsleven komt. Ik onderneem stappen in de zoektocht naar mezelf, want dat is nodig. Ik mag binnen een paar maanden 36 kaarsjes uitblazen, dus ik hoop Eline gauw te ontdekken (niet partner Eline, niet mama Eline, niet vriendin Eline, ....maar Eline). En daar zal ik ook actief mee bezig zijn, maar op mijn tempo en als het goed en veilig voelt. Prioriteit in dit alles blijven toch wel de kindjes. En dat zal zonder twijfel al duidelijk gebleken zijn in mijn blogs; mijn kinderen, mijn oogappels. Geen groter geluk, geen intenser leven dan met hen.

En ik blijf genieten van die gesprekjes hoor (op straat, aan school, via bericht, ...) Er is nog veel meer van mij te ontdekken, want ja, eigen aan mezelf: ik ben heel open en extravert, maar ik geef ook niet alles prijs! Liefs en tot gauw voor hopelijk een gesprekje nabij en zonder mondmasker! Nu kruip ik terug even in mijn schulp :-)