Ik ben fan van die zogenaamde 'platte baby'...een boorling die 100% afhankelijk is van de ouder. Die zich wil voorzien in de meest basale behoeften die er zijn: voeding, slaap, nabijheid, huidcontact, ... Het is duidelijk dat mijn twee kanjers die periode voor een groot stuk anders invullen. Maar ik geniet nog zo hard van hun vraag naar een knuffel, zorg wanneer ze zich niet goed voelen, nabijheid als hun houvast (mijn houvast?). Arnaudke is niet meer dat klein venteke. Ik moet mezelf daar vaak aan herinneren. Niet dat ik hem 'klein' wil houden, maar ik koester zo hard waar hij nu is en waar hij toen was. Schijnbaar zorgeloos lacht hij van oor tot oor, geeft hij de meest warme knuffels en zet hij humor in om situaties te ontladen of de 'clown' uit te hangen.
Maar daarachter schuilt wel degelijk een kereltje die dagelijks hard moet werken om de wereld rond zich verstaanbaar te maken en te houden. Om mee te kunnen draaien in die al te gekke mallemolen, waar zelfs moeder soms lijkt over te struikelen. Hij is een held, zonder meer. Eentje die weet van doorzetten en ploeteren en dit met de grootste overtuiging weet te dragen. Geen compassie, geen betutteling, maar "Arnaud doen!"... Het genre vastberadenheid waar menig voorbeeld aan kan nemen.
En al lijkt hij altijd wel wat achterop te hinkelen, man, hij doet het met de nodige swing! Laat ons vooral zijn zesde zintuig niet vergeten...mensen aanvoelen en daar authentiek op reageren. Ik kan daar nog zo hard van leren! Al valt dat niet aan te leren, het is dat fijngevoelige en de durf om daar waarheidsgetrouw op te reageren.
Zijn waarden en normen....ja, wij proberen ze mee te geven, maar hij maakt ze waar.
Dat leer je niet op school, in het revalidatiecentrum, ... dat maak je waar met iedere vezel in je lichaam, omdat je erin gelooft, omdat je het belangrijk vindt, omdat het je wereld omvat.
Arnaud geniet van familie, vrienden, ... hij heeft een open houding om te omarmen. En ja, ik voel me gezegend. Dit heb ik lang niet durven en willen zeggen, maar die amandelvormige oogjes, die hebben mij ingepalmd, je hebt geen idee.
In zijn kamer sluipen en die totale overgave zien, de humor die hij in huis weet te vullen tot de muren openbarsten van het geschater, de luchtigheid waarmee hij die 'akkefietjes' op hun plaats zet, ... ja, je zou voor minder dit kereltje in je hart sluiten. De pijn die me soms bij de keel grijpt, dat van de toekomst, de onzekerheden en de angst, ... die kan hij in een vingerknip doen verdwijnen. Ik weet dankzij hem dat het leven bestaat uit genieten en omarmen wat is.
Niets krijg je zomaar in je schoot geworpen, tenzij je er later boete voor moet doen. En dat is exact wat Arnaud mij in 2017 probeerde te vertellen: Moeder, wees dankbaar voor wat is, nederig voor wat was en 'we zien wel', yep, we zien het wel. Hou vast aan het moois, leer uit de vuiligheid, omarm het onbekende; que sera, sera.... Ik heb mijn pyjama aangetrokken, eentje die met haken en ogen aan elkaar hangt, eentje waar ik me zo comfortabel in voel, eentje waar jij je graag in nestelt. THUISKOMEN.
Comments