Nog 3 keer slapen en kleine beer gaat op groot avontuur! Voor het eerst met z'n schooltasje op de rug de schoolpoort voorbij.
Blij, trots, enthousiast, ...all of that. Maar natuurlijk ook een beetje bang, onzeker, zenuwachtig, ... yep, dat ben ik ook.
Mijn kuiken laten uitvliegen doet me toch wel iets. Al moet ik zeggen dat zijn school en het ganse team errond, mij heel hard heeft gerust gesteld. Tijdens de voorbereidende gesprekken en instapmomentjes, werd duidelijk hoe betrokken en vol goede moed ze dit avontuur samen met ons aangaan. Arnaud is oprecht welkom. Dat hebben ook verschillende juffen duidelijk laten merken tijdens het instapmoment en tijdens de momenten dat ik met Arnaud zusje aan school kwam ophalen. Hoe oprecht liefdevol hij op sleeptouw wordt meegenomen in het schoollandschap.
In combinatie met het CAR start Arnaud halve dagen op school. We monitoren alles van nabij om bij te sturen waar nodig, om te kijken hoe hij zich voelt, hoe het schoolteam zich voelt, ... we zetten alles op alles om er een succesverhaal van te maken. De start is alvast veelbelovend.
Het is geen geheim dat, naarmate Arnaud ouder wordt, de verschillen met leeftijdsgenoten ook groter worden. Dat piekt en wringt wel eens, maar we gaan er gewoon voor. Toen ik grote zus aan het voorbereiden was op de grote eerste schooldag, ging dit op een andere manier dan nu met Arnaud het geval is. Ik voel dat de tijd en energie die ik erin stop, proportioneel van een gans andere orde zijn. Da's ok, da's echt ok. Ik ben z'n mama, ik doe het met liefde en geduld (al is dat laatste misschien wat minder dan ik zou willen :-) ). Ik hoop gewoon heel hard dat die voorbereiding hem daadwerkelijk een beetje kan helpen om die sprong in het diepe te wagen. Want ja, voorbereiden op school...op wat voorbereiden eigenlijk? Een nieuwe wereld gaat open, terwijl een ander hoofdstuk (crèche) wordt afgesloten.
En dat hoofdstuk afsluiten is wel met een dubbel gevoel. We kennen Lilibaert al van bij de start (omwille van Amélie), dus dat is al ongeveer een 6 jaar. Bij Lilibaert komen de kinderen op een plek die aanvoelt als een tweede thuis....wat zeg ik? Dit ís een tweede thuis voor hen. Een plaats waar veiligheid, geborgenheid, respect en ruimte voor ontwikkeling centraal staat.
Wij hebben zowel met Amélie als Arnaud altijd het gevoel gehad dat we de juiste beslissing namen om ze daar te laten ontplooien wanneer ze niet thuis waren. En dat leek dus ook één van de beste beslissingen ooit te zijn. Dagelijks vers bereide maaltijden met verse ingrediënten (ja, ik hecht daar heel veel belang aan), sterke aandacht voor hygiëne, ruimte voor spel en rust, binnen -en buitenactiviteiten, op en top kind-zijn, een deftige voorbereiding op de schoolopstart, ... En daarbij valt op dat geen moeite of inspanning te veel is: de kinderen kunnen zich ontplooien in een uiterst kindvriendelijk en aantrekkelijke ruimte, speelgoed wordt gevarieerd aangeboden met zin voor dagstructuur, knutselen is een vast gegeven, plezier maken en gek doen is een dagelijks gebeuren, .... Ooooh je hoort me bezig, .... ik kan écht niéts slechts zeggen over Lilibaert, maar als er dan ook alleen maar goede dingen vast te stellen zijn?! Wij gaan Lili, Lisa en Laura zo hard missen! Ze zagen onze kinderen zo graag!
De ietwat andere situatie met Arnaudke hebben zij met het volste respect en de grootste bundels aan liefde weten aan te pakken. Wat een lieverds, wat een talenten, wat een helden. Geen superkrachten en geen capes, maar ze zijn het écht, superhelden. Ze voeren hun job uit met passie, met hart en ziel en overgave. Als je als ouder je kind kan achterlaten in de crèche met een gerust hart en met het volste vertrouwen, ...wel dan heb je de jackpot gewonnen. Want vandaag de dag is dit niet meer zo vanzelfsprekend. Toen Amélie een aantal jaren terug stopte in de crèche om naar school te gaan, wel, toen wist ik, Lilibaert zal ik eventjes moeten loslaten, maar zal wellicht terugkomen met in de nabije toekomste een tweede boontje. Nu weet ik: hier wordt een dikke, vette lijn getrokken. Hier stopt het, want een derde komt er niet meer. Dus naast mijn kuikentje, moet ik ook deze toppers loslaten. En ik voel net een instant leegte opkomen. Can you blame me?
Maar goed, we blikken terug op een wondermooie en onvergetelijke periode en daar kunnen we alleen maar ontzettend dankbaar voor zijn.
Nu zetten we maximaal in op een vloeiende schoolstart en we laten corona in deze geen spelbreker zijn. Als er dan nog eens een schoolstop zit aan te komen, dan zal ik dit benutten als een extra ademruimte voor Arnaud, of tenminste als een 1-op-1 voor ons.
UITVLIEGEN
is als in 't diepe springen maar weten dat je altijd weer in 't nest kunt komen aanwaaien -Nicolasina Clement-
