Dan is het eindelijk zo ver: onze koningswens, broertje van grote zus Amélie. Arnaud werd geboren na een vlotte en mooie bevalling. Wat waren we door het dolle heen, ons gezinnetje is compleet! Welkom lieve Arnaud! Ik merkte wel op dat hij wat warm aanvoelde, maar dat zou normaal zijn of misschien te wijten aan het vruchtwater dat lichtjes bevuild leek. Niets om ons grote zorgen over te maken. De papa, zo fier als een gieter, volgde z'n zoontje om de nodige kiekjes te maken en razend benieuwd mee te kijken hoe groot hij is, hoeveel hij weegt, .... Ondertussen probeerde ik alles mee te volgen vanuit het bed. Een gevoel van opluchting (want alles is goed verlopen), niet kunnen wachten om iedereen het blijde nieuws te vertellen.... Maar wat duurde het lang... ik begon me zorgen te maken. Ik zag van alles, maar ik kon niets horen. De kinderarts kwam het opvolgkamertje binnen.... en dan zag ik mijn echtgenoot, mijn beste vriend, de fiere papa, een beer van een man.... helemaal wit getrokken, z'n hand angstvallig voor z'n mond gehouden. En het enige wat ik toen kon roepen was 'mijn kind, mijn kind'. Want alsof de navelstreng nog niet was doorgeknipt, sloeg mijn moederhart compleet op hol. Een onheilspellend gevoel kermde als een mes door heel m'n lichaam.
De gynaecoloog en kinderarts kwamen naar mij toegestapt en wat volgde was totale en pure ontreddering. 9 maanden van zorgeloosheid, geruststelling want alles is compleet normaal, 9 maanden bewuster en gezonder leven want je draagt een leventje daar in die buikholte, 9 maanden van plannen en dromen, ....
'Eline, hij maakt een goeie start, z'n hartje klinkt goed....' Maar wat in godsnaam is er dan 'niet goed'? Toen hij gewassen terug bij mij kwam en z'n gezichtje frontaal mijn richting werd opgehouden, hoefde niemand mij nog iets te zeggen. Z'n oogjes, die het eerste moment nog toe waren, keken mij nu duidelijk en hoopvol aan. Wat dan allemaal gebeurde, kan ik mij enkel nog in flitsen en flarden herinneren. Wouter lag in een bed naast mij en kwam dicht gekropen. In die meer dan 15 jaar had ik hem nog nooit zo gezien. Compleet gebroken, maar toch vastberaden 'we doen er alles aan om hem zo'n mooi mogelijk leven te laten leiden'. Ik knikte instemmend, maar wilde eigenlijk weglopen, ook al was ik hevig aan het bloeden en moest er nog vanalles opgelapt worden. Omdat ik heel toegewijd ben aan het borstvoeden, kon ik dit ook niet veel langer meer ophouden. Ons kind moest gevoed worden. Maar wat heb ik zo'n moeite gehad om dit te verwezenlijken. Gevoelens die ik niet kende, waarvan ik nooit kon denken dat ze bestonden....het contrast om je van het ene moment in de hemel te begeven, om daarna heel bruusk in de hel geduwd te worden; het was bijna ondragelijk. Ik heb verlossing gevraagd, gesmeekt...maar deze beproeving moesten we doorstaan, want dat kleine hummeltje is misschien wel anders, maar uniek en wel degelijk ons zoontje, het kleine broertje van Amélie. Maanden streken voorbij; maanden waarin we worstelden en vochten tussen hoop en wanhoop, realiteit en waas, angsten en vastberadenheid, gelatenheid en doorzettingsvermogen, ongeloof en fierheid, eenzaamheid en samenhorigheid,.... Het was een intense storm met woelig water, hoge golven die neer krulden met onevenaarbare kracht, maar intussen zijn we in kalm water beland, met af en toe eens een klein stormpje. Arnaud bracht mensen samen, hij leerde ons levenslessen die we anders nooit gekend zouden hebben, onze momenten van geluk die we voorheen al heel bewust beleefden, kregen nu plots nog een extra dimensie. Ik nam een nieuwe start, want tot kort geleden werkte ikzelf met ondermeer deze doelgroep als begeleider. Ik maakte de keuze om daar afstand van te nemen en terug te gaan naar iets waar ik mezelf volledig in kon vinden. Arnaud heeft me een nieuwe start gegeven, die ik echt nodig had. Ik volg nu een opleiding tot nagelstyliste, om mijn creativiteit in kwijt te kunnen en toch nog sociale contacten te hebben. De relatie met z'n zus is er één uit de duizend, onafscheidelijk zijn die twee. Iets waar we ons op moeilijke momenten ook enorm aan optrekken. Z'n papa is een superheld, hij pikt hem op hoog boven z'n schouders en dan krijgt ons Arnaudke precies vleugeltjes.Van alle vogels, vlieg jij het hoogst. Met je vleugels wijd gespreid scheer je over de hoogste toppen. Geen uitdaging is je te groot. We hebben je niet voor niets 'Arnaud' genoemd; 'adelaar', 'koning der vogels', krachtig en vol uithoudingsvermogen.
Hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar wordt niet moe hij rent, maar raakt niet uitgeput
-Jesaja 40:31 -
Dit filmpje werd gemaakt om alles van de afgelopen maanden een plaatsje te geven, maar ook om ouders in een gelijkaardige situatie een hart onder de riem te steken. Des te meer na gans de discussie rond prenatale screening en zwangerschapsbeëindiging na het vaststellen van trisomie 21.
In een maatschappij waar zoveel mensen de controle over hun leven en dat van hun naasten willen behouden, is het vaak moeilijk om over te geven aan de natuur en tevens de pracht ervan te ontdekken, ook al is die wat anders dan wat we 'gewoon' zijn...
Een beetje meer liefde voor elkaar kan wonderen doen.
We dragen dit filmpje op aan vroedvrouw Marie, zelfstandig vroedvrouw Roos, aan de vrienden die er voor ons waren zoals we dat op dat moment ook nodig hadden, aan de familieleden die hun hand reikten, aan de gezinnen en bloggers in eenzelfde situatie die ons die eerste momenten en wanneer het moeilijk gaat, eventjes dat schouderklopje geven, aan de lieve buren, aan de kraamhulp die de juiste woorden zei op momenten dat we het zo hard nodig hadden, aan de kinderarts, huisarts en psychologe die net dat tikkeltje meer betekenden voor ons dan van hen zou verwacht worden, aan het apothekersteam hier vlakbij om hun ongelofelijke inzet, aan onthaalverantwoordelijke Lili en team met een gouden hart voor kinderen, aan het fantastische schoolteam van ons dochter Amélie voor hun onberispelijke inclusieve gedachtegoed, voor de immer gedreven thuisbegeleidster Lies, ... voor de ouders waarvan de weg misschien wat meer obstakels en bochten heeft, maar des te avontuurlijker is.... Met veel liefde,
Eline, Wouter, Amélie & Arnaud (L)
Comments