Vandaag is het feest kleine man, voor jou en voor jou alleen!
We vieren je geboortedag, jouw komst in ons gezin, je jonge leventje!
En dat doen we ook met de nodige 'toeters en bellen' (zaterdag ook trouwens, want dan komt gans de familie samen voor ons 'Naudke')
Gisterenavond nog druk in de weer geweest met uitdeelcadeautjes voor de kindjes van de crèche (lees: Wouter ingeschakeld als slaafje om toch nog op een deftig uur klaar te geraken :-D ).
Deze morgen, gemutst met kleurrijke feesthoedjes, wordt kleine beer warm onthaald! De gouden ballonnen pimpen zijn eetstoel en zus haalt (zoals wel vaker) haar beste zangtalent boven!
Traditiegetrouw binnen het gezin Vandeputte-Bossuyt, wordt voor 1-jarigen een poffertje gepresenteerd met een kaarsje on-top. Iedereen smult mee, zo ook Arnaud die gewillig z'n mondje openhoudt bij het naderen van dat ministukje pannenkoek.
Allemaal gezellig rond de ontbijttafel ... alsof de poffertjes besprenkeld waren met zoet geluk, zo nam de intense liefde in ons gezin plaats, daar diep vanbinnen, daar waar jij lieve vriend een jaar geleden jouw vertrek aankondigde. En ik weet het nog goed...Maandagochtend 2 oktober 2017 bracht ik, hoogzwanger, Amélie naar school. Ik voelde me anders, echt anders. Ik voelde 'vandaag is de dag'. Ik twijfelde of ik nadien nog eens naar m'n mama zou rijden, maar deed het dan toch. Eens aangekomen was ik toch niet helemaal op m'n gemak. Heel af en toe voelde ik een zeurende pijn. Ik zei toen ook dat ik niet comfortabel was en naar huis terug zou gaan. Daar kroop ik in m'n bed en liet Wouter per sms weten dat ik af en toe weeën had. Enkele uren verstreken. Rond 14.30u belde ik Wouter op met de vraag om naar huis te komen. Niet veel later was hij er en vertrokken we richting verloskwartier. Aangezien het bij aankomst zo snel leek te gaan, werd de monitor toch niet aangekoppeld en mocht ik meteen fijntjes de verloskamer binnen. Ik weet niet goed wat er door mij heen ging, maar ik weet dat ik me 'raar' voelde, alsof ikzelf niet klaar was voor de geboorte. Mijn volledige zwangerschap was zo anders dan bij Amélie, maarja, dat is ook gewoon zo bij iedere zwangerschap. Na een kleine 3u was hij er dan, ons adelaartje. De rest van het geboorteverhaal staat in m'n eerste blogbericht te lezen, maar intussen zijn we een jaar verder. Die eerste maanden was echt overleven: over de schok komen (het onverwachte en ingrijpende nieuws), borstvoeding geven, zorgen dat mijn huishouden bleef draaien, dat Amélie maar niet te veel merkte van de moeilijke momenten waar ik onder gebukt ging, want, zeker in het begin, ben ik vaak gecrasht. Het aanvaardingsproces is niet evident. Je krijgt, wel degelijk uit het niets, een weerloos wezentje toegewezen die meer zorg en ondersteuning vraagt dan een 'doorsnee baby', waar er nog tal van vraagtekens bij opkomen....het medische luik is een vette kluif en of je er nu klaar voor bent of niet, je moet het in handen nemen en alles doorspartelen. Op dat moment besef je dat helemaal niet, maar je wordt er wel veel sterker door. Dat besef ik nu wel. Je moet er samen door, als partners, als ouders. Het ene moment voelde ik me overgoten van liefde voor dat kleintje, het andere moment was ik compleet ontredderd en vroeg ik me af 'waarom wij?'... Waarom? En zonder naar iemand een steen te willen werpen, maar heel eerlijk: ik werd misselijk van de gedachte dat bepaalde moeders drinken en/of roken tijdens hun zwangerschap alsof er niets veranderd is, dat sommige moeders van begin tot einde klagen over hun zwangerschapskwaaltjes (ja die zijn er, maar ik ging toch altijd uit van de gedachte: wees blij dat je die kwaaltjes hebt, zoveel vrouwen kunnen dat niet zeggen omdat hun kinderwens niet vervuld kan worden), van vrouwen (ik noem ze bewust geen 'moeders') die al 4/5/6 kinderen binnen jeugdzorg hebben geplaatst zien worden en reeds een volgend kindje on the go hebben..... Tenenkrullend, wraakroepend, beangstigend en soms zelf degoutant. Ik heb het er soms nog moeilijk mee hoor. Dan doe je zelf alles keurig, met een portie gezond verstand en dan krijg je zo'n klap te verduren, terwijl de bovenvermelde vrouwen schijnbaar gespaard blijven van zo'n onverwacht nieuws.
Maar ....
En nu zeg ik voorzichtig 'maar', intussen besef ik dat een 'doorsnee' gezin, een vette wagen of kasteel van een huis, een 'veilig' Vlaams gezin, ... geen garantie op geluk is.
En dit, lieve Arnaud, heb JIJ me wel geleerd! Eerlijk, het heeft tijd en tranen in stortvloed gekost, maar ik ben op een punt gekomen dat ik goed besef dat de intensiteit en veelheid aan liefde en geluk in ons gezin, niet te meten valt met wat schijnbaar 'ok' lijkt bij een ander gezin.
Het blijft een verhaal met ups & downs, maar dat is het overal!
Het verschil is:
Jij bént de beste leraar in nederigheid
dé kampioen in oprechtheid
de beste in doorzetten
de grootste held in de kleinste dingen
Dit heb je mij geleerd en er kunnen veel mensen nog wat van opsteken, lijkt me.
Geen masker, geen cape, maar jij Arnaud, bent wel een échte superheld!
Deze innemende sfeerbeelden van in de crèche mogen natuurlijk ook niet ontbreken! Puur geluk zie je! :-)
Comments