Hoe het allemaal begon?
Wel, een vakantie zat er dit jaar niet in. Al ons budget gaat op aan de verbouwingen van onze woning die sinds maart terug van start zijn gegaan. Leuk en spannend om het eerste en tweede verdiep in een volledig (lees: volLEDIG gestript en VOLledig in puin) nieuw jasje te stoppen. De creatieve ziel in mij haal ik vanonder het stof en het brein gaat in overdrive (dat wil ik zo, dat wil ik daar, deze kleur hier, zo'n meubel uit die winkel, ....).....en kabam! Daar is Wouter, eeuwige rationeel die me met een donderse slag terug met beide voeten op de grond brengt. Geen zachte landing, da's zeker. Maar ik slik en zwijg en hoop dat er budget resteert om een persoonlijke, unieke touch te geven aan de bovenverdiepingen. Een plek waar de kinderen en wij ons goed in voelen. Met wat pech onderweg (operaties van moeder en zoon), onverwachte problemen in de woning, ...) en uiteraard tijdgebrek, staan we helaas wat achterop. Na het werk trekt Wouter naar Heule om er tot 's nachts nog te werken. De weekends gaan ook op aan de verbouwingen. Vrije tijd, quality time? Maanden aan een stuk hebben we dit niet gekend. Ondertussen draaide ik op voor het ganse huishouden en eveneens alles wat betreft de kindjes. Goed voor een tijdje, haalbaar....maar zwaar, heel zwaar. Zeker na de medische tornado van de afgelopen maanden en de slaapproblemen van beide kinderen. De fut: weg. Af en toe trok ik aan Wouters mouw in de hoop dat een kort tripje nog haalbaar zou zijn. Tijd met het volledige gezin samen, leuke dingen doen, eventjes uit de sleur, stress en deadlines. Maar ik ken Wouter geruime tijd en toegeven zat er niet in. Hij moest en zou t.e.m. augustus (incluis zijn verlof) spenderen aan de verbouwingen. En ik begrijp het hoor, want niet werken in Heule is opnieuw de deadline verleggen, maar toch, ....lichaam en geest, daar moet voor gezorgd worden. Dus op een keer stuurde ik een link door van een vakantieverblijf in Nederland, terwijl Wouter aan het werk was. Als respons kreeg ik: 'boek maar'. Ik vloog als het ware van mijn stoel en keek nog eens na of ik wel goed gelezen had. En ja hoor, het klopte. Geen 2 seconden had ik nodig om de website bij de hand te nemen en de boeking te doen (iets met ijzer en smeden ...). 5 dagen in Noord-Holland, vlakbij de Waddeneilanden. Achteraf voelde ik me zelfs wat schuldig, want vond het eigenlijk wel behoorlijk prijzig, maar hé, we leven maar één keer en we maken mooie, blijvende herinneringen. Ik heb Wouter bedankt, dit is wat ik nodig had, maar ook de kinderen en ook Wouter zelf, al besefte hij dat toen misschien niet. Het plannen kon beginnen. Ik wist dat dit aan mij zou overgelaten worden, maar geen probleem, het was zo leuk om hiernaar uit te kijken.
De dag van vertrek brak aan (had de valiezen voor het ganse gezin gepakt en de andere helft van de inboedel) en we vertrokken richting vakantieresort.
Als eerste tussenstop had ik Brownies en Downies in Oosterhout uitgestippeld, om meteen daar ook te kunnen lunchen. Het was de tweede vestiging die ik bezocht, maar van zodra we de auto uitstapten en het centrum van Oosterhout binnen wandelden, slaakten we een zucht van opluchting, een gevoel van thuiskomen deed de haren op onze armen en benen rechtstaan, een mooier begin van onze vakantie konden we niet wensen. Rondom het dorpsplein stonden levensgrote posters afgebeeld met personen met een beperking en hun lokale werkplek (horecazaken van op het plein). Het ging voornamelijk om personen met het Syndroom van Down. Heel mooi om te zien hoe sterk deze mensen geïntegreerd worden in het dorp. Achter de kerk ligt Brownies en Downies (ik had een plekje voor 2 volwassenen en 2 kinderen gereserveerd). Na een warm welkom werden we naar de tafel begeleid, vlakbij de speelhoek voor kindjes. Hoe attent is dit niet? Een heerlijke maaltijd kon ons alle 4 bekoren. Amélie had haar eerste broodje kroket met veel smaak binnen gespeeld en besloot prompt om ook nog van de degustatieplank van mama en papa te snoepen. Arnaud was in zijn element, aja, hij mocht eten natuurlijk! De gesprekken met het personeel en begeleidend personeel waren zo warm en oprecht en dit werd afgesloten met een fotomoment.
Buiken en harten gevuld, nu richting Zaandam voor het bekijken van de schansmolens en authentieke arbeidershuisjes. Eén van de meest toeristische plekjes van Nederland, al hadden we gelukkig een goed moment uitgekozen en was het dus ook niet koppenlopen. Heel mooi om even meegenomen te worden terug in de tijd. Ook de kindjes genoten volop en het weer zat heel goed mee!
Nog meer vakantiekiekjes natuurlijk:
Daarna in rechte lijn naar het vakantieresort om ons te ontdoen van valiezen en andere bagage en op ontdekking te gaan op het domein. Kleinschalig, nieuw en vlakbij het meer gelegen. De dagen erop werden gevuld met het allerbeste van zon, water, eten en drinken, zeehonden spotten,... 5 dagen hebben we intens beleefd en nog intenser genoten. De kinderen waren volledig in hun element en dat werkte nog het meest aanstekelijk.
Wat opmerkelijk was voor ons, is dat, overal waar we kwamen, werden we vriendelijk aangekeken en aangesproken door Nederlanders, die duidelijk fan waren van Arnaudke. Geen twijfel mogelijk, maar mensen met het DS worden algemeen zo onvoorwaardelijk aanvaard en opgenomen in de gemeenschap. Zou het te maken hebben met geloof? Ik weet het niet, maar het is wel voor ons als ouders geruststellend, en meer nog, bevrijdend, om onze vakantie zo door te brengen. Zoals Jolien Steels me mooi zei: je hebt niet het gevoel dat je, zoals hier soms wel het geval is, een schild moet opzetten omdat je schrik hebt van mogelijke reacties (ongeacht of dit schild opzetten terecht of onterecht zou blijken). Het is een gevoel van vrijheid, van geruststelling, van algemene aanvaarding, ... want uiteindelijk wil je als ouder niets liever dan dat je kind (met of zonder beperking) geaccepteerd wordt in al zijn uniek-zijn.
Dank je wel Nederland om ons met open armen te ontvangen en ons een top-vakantie te bezorgen!
En o ja, 5 dagen Nederland + 2 dagen thuis terug settelen was voor Wouter voldoende. De renovatiewerken begonnen opnieuw door zijn hoofd te spoken en sindsdien is het opnieuw 7 op 7 vertoeven tussen staal en hout. Maar toch, ik ben dankbaar voor wat we hebben beleefd. Dit kunnen ze alvast niet meer afpakken. En Nederland, we'll be back! Veel liefde van ons viertjes.
Geniet mee met volgend filmpje....mijn hart werd alvast veroverd.
コメント