Eline

En wat met de gynaecoloog?

Toen voor iedereen uit de naaste omgeving duidelijk werd dat Arnaud het Syndroom van Down heeft, kregen we maar al te vaak de vraag: "Kon je gynaecoloog dat niet gezien hebben?" Wel, deze vraag begreep ik, want ik heb het hemzelf gevraagd vlak na de geboorte: "Kon je dit nu echt niet gezien hebben?". Ik was kwaad, ontgoocheld, verdrietig en ontredderd. Ik had het recht om dit te vragen, maar een concreet antwoord bleef uit.

Toch voelde ik me telkens slecht wanneer ik die vraag kreeg van anderen, want het is alsof je je moet verantwoorden, een uitleg verschuldigd bent voor de geboorte van Arnaud, die even welkom is op deze wereld, als zijn zus, zijn nichtje, jouw kind en ieder ander kind.

De reden waarom ik indertijd koos voor mijn gynaecoloog, was omdat hij populair is (goede reputatie) en hij is gespecialiseerd in hoog-risico zwangerschappen én prenatale diagnostiek. Nergens veiliger dan bij hem, zo ging ik ervan uit. Tijdens mijn zwangerschap van Amélie was er nog geen sprake van die befaamde Nipt-test. Bij Arnaud werd dit net nog niet terug betaald, maar eigenlijk had ik op dat moment ook geen enkele reden om uit te gaan van een verhoogd risico op een kindje met ds. De nekplooi was, excact zoals bij zus, 1.3cm. Mijn leeftijd was ook helemaal geen issue en verdere echo's bleken alleen maar een gunstige richting uit te wijzen.

Hij kwam voor mij over als een empathische man, iemand die heel goed kan omgaan met toekomstige mama's, iemand die naast dokter, ook gewoon mens is. Ik heb nooit wrok tegen hem gekoesterd, maar wel degelijk na een halfjaar bij mezelf vragen beginnen stellen... ook de vraag of ik hier verder iets mee moet doen. Ik besef, dat in deze tijden, met de apparatuur waarover hij beschikte en het feit dat Arnaud ook een volledige trisomie heeft, ik die tijdens de zwangerschap aangaf dat mijn baby minder beweeglijk is en richting bevalling niet meer bijkwam, de echo's die routineus en snel werden afgenomen, …. allemaal tekenen aan de wand waren. Ik ben haast zeker dat er toch iets moest opgespoord worden. Maar dokters zijn ook mensen, kunnen ook fouten maken.... hoe groot z'n verantwoordelijkheid op dat moment ook was, ik vertik het mij in boosheid te omhullen. Het helpt niemand vooruit. Het syndroom op zich werd ook niet door hem veroorzaakt. Ja, hij kon wel nauwkeuriger te werk gaan, daar ben ik van overtuigd. Aan de andere kant....wij hebben nooit voor een keuze gestaan. Iets wat ik hem oorspronkelijk kwalijk nam, maar nu juist heel blij om ben. Het lijkt me alles behalve gemakkelijk om een beslissing te nemen over dat leven in je buik. Graag had ik in dat jaar wat meer mens gezien van mijn gynaecoloog. Hij bouwt gedurende een klein jaar een nauwe band met je op en ergens ook met je kind. Na het postnatale onderzoek, 6 weken na de bevalling, heb ik hem nooit meer gezien of gehoord. Van bepaalde professionals kregen we een kaartje thuis of een berichtje. Iets wat zeker niet verwacht moet worden, maar toch zo'n grote steun was. We voelden ons geen nummer, Arnaud was ook geen nummer. Ze hebben de intensiteit van onze emoties in de kraamkliniek en ook de daarop volgende maanden goed aangevoeld om die mooie woorden met ons te delen. Respect en appreciatie daarvoor! En stiekem hoopte ik wel dat ik iets hoorde van de gynaecoloog. Heel stiekem. Ik weet nog dat hij mij op de verlostafel bij de hand nam, ik kneep keihard in hem...hopend dat alles slechts een nachtmerrie was. Hij drukte mij letterlijk op het hart en wees me op de positieve zaken (zoals hoe het hartje van Arnaud klonk) en dat ik mezelf helemaal niets verwijten had. Dat moment hou ik vast en draag ik mee. Ik had het toen nodig en het was er, oprecht. De mens in de dokter.

Een jaar is voorbij en ik ben erg gelukkig dat Arnaud deel uitmaakt van ons gezin, van ons leven. Iedereen hoopt en wenst een kindje zonder extra zorgvraag, maar toch, nog nooit heb ik zo 'wijs' in het leven gestaan als nu, nog nooit heb ik zo'n mooie emoties kunnen ervaren als nu. Mensen in dergelijke situatie zullen vast wel weten wat ik bedoel. Ohja, die doktersbezoeken en dagtripjes naar het ziekenhuis, die angsten en bezorgdheden....ze zijn helemaal niet leuk. Ze zijn bij momenten uitputtend, maar goed, de uitdagingen gaan we aan. Heel overtuigend en met volle overgave. Denk maar eens aan wat je ervoor in de plaats krijgt?! Ik haalde hem daarnet uit z'n bedje na een dutje.... Hij lag op z'n buikje, warmpjes ingestopt, rode wangetjes...zo schatt!g….en meteen als hij me de kamer ziet binnenkomen, verschijnt dat allesvertederend lachje, dat oprecht bundeltje geluk, dat klein en innemend wezentje, totaal onbevooroordeeld, klaar om zich in mama's armen te storten voor een zoveelste innige knuffel, wippend en kraaiend van puur Geluk....geluk met grote G.