Hierzo, de allereerste foto van Wouter en ik. Duidelijk dat we hiervoor 17 jaar terug moeten keren? Deze foto werd trouwens met een wegwerpcamera getrokken, niet te geloven. De jeugdigheid en zorgeloosheid druipt van dit 'picture perfect' plaatje. Verliefd en de wereld lag daar, daar aan onze voeten. Wouter en ik leerden elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriend. Ik moest de weg weten vanaf de bushalte naar de Rivan (een afspreekpunt vlakbij school). Schijnbaar was Wouter de uitgelezen persoon om mij dit uit te leggen. Alles ging toen nog via MSN, maar vrij principieel als ik ben, wou ik geen 'vreemden' toevoegen. Tot de gemeenschappelijke vriend mij overtuigde dat zijn klasgenoot een zeer betrouwbaar en vriendelijk iemand was. Met die gedachte opende een chatvenster dat eigenlijk nooit meer is dicht gegaan. Van het wegwijzen ging het over naar mijn voorliefde voor trapbrommerkes (hij had er zo eentje) tot de meest grappige verhalen die we deelden. Ik wist even niet wat me overkwam. Wat ging die babbel vlot, wat kon ik zijn humor appreciëren, .... De dag erop spraken we met de gemeenschappelijke vriend af aan de Rivan en tot mijn verbazing zag ik een heel eenvoudig, jong (heel lang, dat wel) iemand. Hij droeg zijn pet achterstevoren (de helm was toen zelfs nog niet verplicht) en maakte een heel relaxte indruk. Blijkbaar was er een foto van mij hun klas rond gegaan, maar wat was ik onder de indruk dat hij mij niet zoals andere jongens probeerde te versieren. Hij was anders, rijper, matuur, ... dat trok me aan. En ja, hij was groot (smal, maar wel groot :-) ). Vanaf dan werden gesprekken langer, diepgaander. Werd de weg naar liefde geplaveid met de diepste appreciatie voor elkaar.
We moesten nog heel wat jaren studies doorspartelen eer we aan ons eigen liefdesnestje konden bouwen. Mijn honger naar zelfstandigheid en onafhankelijkheid was wel een stuk groter dan Wouter, maar in mijn laatste jaar Orthopedagogie besloten we dan samen een huisje te huren aan de Leie in Harelbeke. Een huis waar ik nog steeds met veel liefde op terug blik. Maar intussen waren we al 7 jaar verder en het duurde Wouter nog een jaar voor hij me ten huwelijk vroeg. We hebben 2 jaar voorbereid aan een huwelijk dat we tot in de kleinste details zo persoonlijk mogelijk hebben gemaakt, voornamelijk de viering is voor mij een belevenis die ik nooit meer zal vergeten.
Meteen na ons trouwfeest trokken we op huwelijksreis naar Bali, een prachtige, sprookjesachtige bestemming. Er was een mooi evenwicht tussen actie en anderzijds het échte honeymoonleven met cocktails onder de palmbomen aan de infinity pool. ZO blij en dankbaar dat we dit konden doen. Niemand kan dit van ons afpakken.
Wouter en ik waren het erover eens dat, als het ons gegund was, we voor 2 kinderen zouden gaan. Nuchter als we dan ook zijn, moesten bepaalde zaken op orde komen, een zekere stabiliteit aanwezig zijn, maar voor ons was het evenzeer van belang om nog op het gemak van het getrouwde leven te genieten (yep, de stijgende kilo's waren het levende bewijs, eerlijk is eerlijk). Eind 2012 kochten we ons huis in Heule. We waren de eerste om te bezichtigen en deden na inspectie meteen een bod dat werd aanvaard. De euforie was groot, de verbouwingen....tja, groter ;-) Tot op heden wordt er flink gewerkt aan ons liefdesnest. Wat voor mij vooral belangrijk is, dat is een praktisch huis waar ik onze identiteit kan in terug vinden. Het persoonlijk en uniek maken. Een plek van ons en van ons alleen. Al moet Wouter daarvoor naar Breda rijden om die ene unieke tegeltjes in promotie in te slaan. En al betekent dit een reisje minder of een goedkoper kledingstuk, ... de plek die we nu creëren is een veilige thuishaven voor onze kinderen. Een warm nest, een woning die ons weerspiegelt en waar we ons na een drukke werk -of schooldag simpelweg op ons gemak voelen. Meer dan een hoop bakstenen voor mij dus. Na hard werken werd onze benedenverdieping compleet gerenoveerd, op enkele details na en werd de geboorte van Amélie op 18 november 2014 een feit.
Een hemels geluk, maar in alle eerlijkheid, ook bloed, zweet en tranen. Want ze was, jawel een huilbaby, een hele slechte slaper en de borstvoeding en het afkolven in combinatie met mijn perfectionisme heeft me uiteindelijk niet veel goeds gedaan. Het alles zelf willen doen, geen hulp aanvaarden, Amélie ten alle tijde bij me willen houden, de controle niet kunnen loslaten, maar ondertussen m'n geest een stille dood laten sterven, .... zo was het, naast het feit dat ze een ongelofelijk lief, schattig, clever en enthousiast baby'tje was natuurlijk, mét een ferme donkere haardos en kuswangetjes. Maarja, omwille van de uitputting duurde het ook 3 jaar voor we ten volle konden gaan voor een tweede kindje. Eindelijk begon Amélie iets beter te slapen en kregen we iets meer rust en ademruimte. Ik wilde daarnaast ook niet langer wachten....vrouwen, leeftijd, zwangerschap en risico's, weet je wel? Opnieuw werd snel leven aangekondigd in mijn buik en wees alles erop dat ons gezinnetje perfect, volmaakt was. Daarenboven vond ik het stiekem wel plezant om nu eens een jongetje te verwelkomen, al maakte dit uiteindelijk natuurlijk voor ons niets uit. Op 2 oktober 2017 werd Arnaud geboren.
Wouter en ik werden heen en weer geslingerd van intens geluk naar puur ongeloof en alles er tussenin. De voorbije 2 jaar waren verschrikkelijk intens, dat kan je niet verbazen. Niet alleen op medisch vlak. Hoe moet je plots je hele leven zo omgooien en je toekomst een gans andere invulling geven, van vandaag op morgen?
We leren om dag per dag te nemen. Maar ik moet zeggen, ik ben blij dat ik die uitdagingen niet alleen moet facen....mijn compagnon de route is onontbeerlijk. We staan er samen, sterker dan ooit. Hij is mijn anker, mijn toeverlaat, meer dan ooit tevoren. Mensen die in een soortgelijke situatie staan, zullen me wel begrijpen. Ook al zorgen onze uitersten soms voor spanning of frustratie, we weten maar al te goed wat we aan elkaar hebben en dat we onze weg van liefde, samen met onze kinderen, verder zullen plaveien, steen voor steen, wat kronkelend, wat hobbelig, met een pauze hier en daar of een extra versnelling waar nodig, maar wél met oprechte liefde. Zondag waren we 7 jaar getrouwd en binnenkort zijn we 17 jaar een koppel! (de helft van ons leven begod). Dit moésten we nu wel eens vieren met ons tweetjes. Een etentje in Nieuwpoort en afsluit in Enso Boutique Hotel + From Paris set-up te Knokke . Perfectly imperfect!
Comments