In 2002 werden Wouter en ik een koppeltje. JIJ + IK.
17 jaar jong, een kop vol dromen en een valies vol wensen. Allebei échte realisten met een gezonde, afgewogen dromersmentaliteit. Daar waar de meeste koppeltjes bezig waren met in het 'nu' te leven, wilden wij verder uitbouwen aan een mooie toekomst. Het begon met de voorbereiding van 'onzen uitzet', doorheen onze studies klauteren en ondertussen gaan samenwonen en elkaar nog beter leren kennen. Onze toekomstvisies sloten mooi aan op elkaar. Keep it simple, keep it happy. Graag een eigen woning met als het ons gegund wordt, 2 gezonde kinderen.
Zo dachten wij erover. Zo werkten we er ook onze weg naartoe.
Het trouwen, onze woning, .... dat was allemaal in orde. Gezegend met een eerste kindje, gingen we na 3 jaar voor een tweede kindje. De tijd die we ertussen lieten was bewust; want ons leven was zo ingrijpend en drastisch veranderd. We hebben heel veel tijd nodig gehad om na 12 jaar JIJ + IK over te schakelen naar JIJ + IK= A. Alle tijd en energie ging op naar Amélie. Van niet anders kunnen, maar wellicht voornamelijk van niet anders willen. De chronische slaapproblematiek van ons poppemie speelde parten in ons dagelijks leven. Geen tijd en geen fut meer om te investeren in elkaar, alles ging op naar onze prachtige dochter. De meest stabiele periode na ongeveer 3 jaar, liet ons beslissen om voor een tweede kindje te gaan. Het was ook onze wens om 2 kindjes te hebben om groot te brengen. Speelkameraadjes van elkaar, steun en toeverlaat in de vroege en latere jaren, gedeelde beslissingen naar bv. de ouders toe in de toekomst, ... Net als bij Amélie, waren we bij Arnaud ook gezegend met een vlotte zwangerschap; waarbij alles naar behoren leek te lopen. Ook de bevallingen waren telkens mooi en zorgeloos. Maar het verhaal van na de bevalling liep bij Arnaud uiteraard anders. Niet beter, niet slechter, .... anders. Rouw, verwerkingen, dromen laten varen en nieuwe dromen toelaten, wensen bijstellen en een andere inhoud geven aan ons JIJ + Ik-verhaal werd (harde) realiTIJD. Want zo is het net; dat TIJD bepaalde wonden heelt en je in staat stelt om met een nieuwe en frisse kijk de toekomst tegemoet te gaan. Alhoewel Wouter en ik geëvolueerd zijn naar een 'dag-per-dag-mentaliTIJD', toch kunnen we sommige zaken die toekomstgerelateerd zijn, niet zomaar uit de weg gaan. Maar goed, de rouw waar we beiden afzonderlijk en samen door moesten, de vele medische buffetten die we voorgeschoteld kregen, de mijlpalen die soms achterblijven, ... Wouter en ik bleken een goed team te zijn. We steunden elkaar tijdens immens moeilijke en vaak heel onzekere momenten. Maar natuurlijk waren er ook momenten dat we ons op elkaar afreageerden. En dan merk je dat het nodig is om terug verbinding te zoeken (en te vinden) bij elkaar.
Veel werk, veel inspanning, veel energie en veel TIJD gaat daarmee gepaard, maar het werpt wel z'n vruchten af. Want Amélie en Arnaud worden allebei beter van een beetje meer JIJ + IK.
Ook al is dat heel even op een zaterdagavond (jij + IK) - (A + A), de uiteindelijke uitkomst is de mooiste rekensom ter wereld:
JIJ + IK= A x A
Komentarze