Krop in de keel

Af en toe zijn er momenten die je een krop in de keel bezorgen, die je heel eventjes de grond van onder je voeten weg snukt en je aanvaardingsproces (waar je toch de tijd voor moest nemen) aan het wankelen brengt. Zo was het enkele weken terug toen we de blauwe ‘mindervaliden’ parkeerkaart in de bus kregen, met foto van Arnaudke op. Het trekken van die foto’s, naar officiële richtlijnen toe, was niet evident maar wel erg grappig. Een voorbeeld ervan hieronder:

Nu, op zich wel goed dat er zoiets bestaat als een speciale parkeerkaart, we kunnen er ook wel aardig gebruik van maken aangezien Arnaud tot op heden nog volledig beroep op ons moet doen op vlak van verplaatsing. Zelfstandig zitten en sluipen lukt erg goed, rechtstaan of stappen is nog helemaal niet aan de orde. Door de talloze bezoeken aan ziekenhuizen en artsen, vaak in omgevingen met beperkte parkeerruimte, is dit natuurlijk meer dan welkom. Het is niet de eerste keer dat het zweet parelt, overal op mijn lichaam, door het pakketje van 11kg dat ik tijdig tot bij de afspraak moet zien te krijgen. En toch, je opent de envelop en vindt er de ‘politieblauwe’ glimmende kaart. Op de achterzijde ons klein boontje. Slik. Daar is het. De krop in de keel, de daver op m’n lijf, m’n hart dat tekeer gaat en mijn humeur dat omslaat. Dat kaartje schreeuwt en brult ‘mindervalide’, ‘gehandicapt’, ‘beperking’, …. Ik heb dikwijls dergelijke parkeerkaarten in mijn auto moeten leggen, voor het vervoeren van cliënten, ik had nooit gedacht dat er nu eentje zou liggen voor mijn eigen kind. Ik stuur Wouter, die aan het werk is, een berichtje om te laten weten dat de kaart is toegekomen. Hij voelt precies hetzelfde. We hebben geen woorden nodig, de krop in de keel is een gedeelde krop. Dat maakt het precies iets minder ‘pffff’ en iets meer ‘het is ok’. Vanbinnen sluit ik een pact met mezelf: ‘het is ok Eline om je even zo te voelen, het is dan ook in-the-face; laat het toe, maar niet te lang. Net genoeg om de krop door te slikken en de draad terug op te pikken. Kijk naar de essentie, naar wat telt en blijf niet dwelmen in verdriet, niet in dingen waar je geen vat op hebt, niet in dingen die je toch niet kan veranderen (mocht je dat al willen)’. Hier komt mijn levensspreuk (sedert enkele jaren) goed van pas:

Het is me gelukt, aardig ook. Dat wil niet zeggen dat ik het zo gemakkelijk vond om de kaart ook effectief te gebruiken. Zeker niet wanneer een politie agent inspecterend komt kijken of ik effectief die parkeerplaats mag innemen, terwijl ik alle haast in de wereld heb om Amélie naar de klas te brengen, met Arnaud op de arm in de ijskoude wind. ‘De kaart ligt er hoor’ … Dan zie je hem verbaasd, wenkbrauw-fronsend kijken om vervolgens te zeggen ‘ah’. Ok, hij doet enkel zijn job. En misschien ziet het tafereel er (cru gezegd) op het eerste zicht niet zo ‘mindervalide’ uit, maarja, het helpt mij in ieder geval niet om me te verantwoorden. Ik hoop gewoon dat het niet te vaak voorkomt; twijfelachtige blikken en inspecterende grimassen. Om eerlijk te zijn heb ik daar een extra gevoeligheid in ontwikkeld; het wordt ook wel beschermende mama genoemd aka leeuwin. Maar ik heb aanvaard dat naast deze parkeerkaart er af en toe momenten zullen komen die me eventjes van slag zullen brengen, als mama zijnde. Het is een wrang en vies gevoel, ik heb het liever niet, maar het moet eruit, dus beter onder ogen komen en dan weer voortgaan. Arnaud is het waard, Amélie is het waard. Ze zijn ons leven, niet minder dan dat.

Dit heerlijke duo dus: