In deze blog neem ik jullie mee naar de grotezussenwereld van Amélie; beschermengel van Arnaud.
Amélie is 4 jaar geworden eind november en is sinds 17 maanden grote zus van Arnaud. Tijdens mijn zwangerschap van Arnaud betrokken we Amélie in het ganse gebeuren, zonder over the top te gaan . Af en toe mee naar de gynaecoloog, terugkijken naar haar eigen fotoalbums en babykleertjes, het babyspeelgoed terug bovenhalen, de knuffel voor toekomstige broer helpen kiezen, een aftelkalender inkleuren om een duidelijker beeld te krijgen van wanneer broer ongeveer zou komen, … Het was ook een uitgelezen periode om nog eens met z’n drietjes extra te genieten van elkaar en dus trokken we nog eens samen op reis, deden we hele leuke dagtripjes en was er ook nog de fotoshoot om de laatste week(jes) in de verf te zetten, maar vooral dan de liefde en trots voor Amélie die binnenkort haar broertje zou verwelkomen.
Het zullen foto’s blijken die een leven vóór en een leven ná benadrukken.
De komst van Arnaud en de diagnose die onze wereld op z’n kop zette, bleek voor Amélie, compleet zonder enig vooroordeel, de spiegel naar onvoorwaardelijke liefde. Haar intense vreugde bij de eerste ontmoeting, de voorzichtigheid waarmee ze kennis maakte, het niet langer praten over ‘ik’, maar over ‘Arnaudke en ik’, ….
Die eerste weken en maanden was ZIJ de helende factor in ons verwerkingsproces, de kus op de wang, de pleister op de wonde, de arm rond onze schouder. Zij trok ons (onbewust) mee in haar liefdevolle bubbel, wees ons (onbewust) op wat primeert en toont de wereld wat, hoe, wanneer, waarom, liefde is en wat liefde hoort te zijn. En met wát voor een overgave volbrengt ze haar rol als zus tot een fantastisch iets. Zonder enige twijfel kon Arnaud zich geen betere zus wensen.
Tijdens de afgelopen maanden werd nog maar eens benadrukt dat wij twee fantastische kinderen hebben. Ik weet niet wat of wie ik daarvoor moet bedanken, maar ik ben verd*** trots op mijn gezin. De angsten en uitdagingen zijn er, de zorgen en moeilijke momenten, de uitputting en alles wat er nog bijkomt, … maar eerlijk; iedere (aanwezige) ouder heeft die toch? Ik ga ervan uit dat dit er gewoonweg bij hoort.
Opgroeiende broers en/of zussen krijgen doorheen de jaren hoe dan ook een band. Sterk of minder sterk, maar de bloedband op zich is er sowieso. Tussen Amélie en Arnaud is er iets heel bijzonders. Vanaf dag 1. De één kan niet zonder de ander. Als Amélie huilt, dan huilt Arnaud mee. Als Arnaud huilt, dan troost Amélie hem. Als we Amélie vragen om ergens naartoe te gaan of iets te doen, dan stelt ze stante pede de vraag ‘En Arnaudke?’. Hun verbondenheid is zo groot… Als ik met Arnaud in de buggy zus van school haal, dan springt ze de buggy vooraan op om Arnaudke meteen onder te kussen. En het werkt aanstekelijk, want vriendjes en vriendinnetjes springen erbij om ook kennis te maken met haar lieve broertje. Ze doet er ook alles aan om een lach op zijn gezicht te toveren: gekke bekken trekken, kiekeboe spelletjes, kriebelen, zingen/dansen/springen, …. Wouter en ik kunnen alleen maar vertederend toekijken en genieten van zo’n interacties, die we dagelijks voorgeschoteld krijgen.
Ze vertelt op school vol trots over het moment dat Arnaudke zijn eerste tandje krijgt, dat hij een nieuw brilletje op heeft, dat hij kan zitten of sluipen, … de juffen komen me dan vertellen wat ze hen allemaal meegedeeld heeft. Hoe lief, toch?!
Amélie weet wat ze wil en dit kan soms pittige situaties opleveren met mama en papa, maar ik zal altijd bewonderen hoe ons meisje liefde besprenkelt als chocoladevlokjes op een taart of olie op een slaatje, … fijn, verfijnd, afgewerkt.
De grootste uitdaging voor mij is het verdelen van aandacht. Ik wil gelijke aandacht of het gelijke toch zoveel mogelijk benaderen. Na schooltijd haal ik Amélie op om eerst iets met haar te doen, thuis of op verplaatsing. Dat hoeft echt niet lang te duren en zeker niet ver te zijn, maar gewoon een momentje voor haar alleen.
Daarna halen we Arnaudke op in de crèche en doen we samen nog iets voor het avondmaal. Het is een evenwicht dat goed werkt. Door de (vaak onverwachte) afspraken voor Arnaudke, komt de weekplanning dikwijls in het gedrang. Niemand kan daar iets aan doen, maar het is altijd goed om dan ook nadien wat tijd terug te nemen, wat extra’s te doen. Zo zijn er de gezinsmomenten, de moeder-dochtertijd, de papa-dochtertijd, ….
Het is geen evidentie om alles gelijk te trekken, maar we doen ons best, ons uiterste best en ik hoop dat ze later zullen omkijken en beseffen: mama en papa déden hun best, met vallen en opstaan, maar ze deden hun best voor ons.
Ik kan me inbeelden dat sommige mensen niet goed weten hoe om te gaan met Arnaudke, al heb ik het zelf nog nooit ondervonden. Ik heb wel mensen gesproken die reeds voor zo’n ongemakkelijke situaties kwamen te staan. Mocht dit ooit bij ons het geval zijn, dan zou ik precies weten wat zeggen:
Kijk naar grote zus, want zij is het béste voorbeeld van (jaja, om het met een mooi vertrouwd woord uit te drukken ->) inclusie, onvoorwaardelijke acceptatie en liefde, gewoon….écht gewoon. Want Arnaud is gewoon + extra, maar vooral gewoon.
Comments