Ik zal er maar niet omheen draaien; afgelopen vrijdag werd ik 35 lentes jong; of zoals Wouter me maar al te graag smalend inpepert: tram 4 is op komst (en dan schijnt hij te vergeten dat hem binnen 3 maanden hetzelfde lot bezegeld is).
Soit, moeite heb ik er niet mee, wel het besef dat alles, niét zoals een stadstram, maar als een sneltrein voorbij gaat; het besef dat herinneringen maken en het beste uit iedere dag halen, héél héél belangrijk is ... en voor dat ben ik dankbaar; wetende dat niet iedereen die (eerlijke) kans krijgt om dezelfde leeftijd te halen. Dus, de tijd om te leven is NU ---> LEEF - TIJD! Dit is uiteindelijk wat telt en niét leeftijd. Arnaud's komst bracht heel wat vragen en onzekerheden met zich mee, maar we kregen er wel 1 prominente zekerheid bij: Leef in het nu, je weet niet wat morgen brengt, laat staan hoe ons leven er binnen 10 jaar zal uitzien. Corona heeft met al z'n viezigheid ook dit besef bij veel mensen aangewakkerd. Ook controle loslaten, want niet alles kan je controleren of naar je hand zetten; al zit dat wel in de aard van het beestje.
Soms wordt de koers voor je gezet en dan vaar je mee, zo goed als je kan.
Eind 2019 wenste ik niet zo veel voor het aankomende jaar. Althans, dat dacht ik toch. Ik wenste een evenwichtig 2020. Laat ons zeggen dat 2020 allesbehalve al evenwichtig is gebleken, al lijkt de natuur met al z'n pracht net wél meer terug in balans te zijn gekomen en dat was ook broodnodig. Aan de andere kant worden mensen gedwongen stil te staan en tot zichzelf te komen; terug naar de essentie. Spijtig genoeg draait het niet altijd gunstig uit, maar op een harde manier werd voor velen van ons LEEF-TIJD opgelegd; met of zonder partner, met of zonder kinderen.
Tot pakweg 10 minuten na de geboorte van Arnaud, was onze toekomst voor het grootste deel uitgestippeld. Onze kinderen in volle glorie zien opgroeien, studeren, werken, trouwen, kindjes, kleinkinderen, reizen maken, naar het buitenland gaan om te wonen, cruises op pensioenleeftijd en ga zo maar door. Dromen, wensen, verwachtingen. Maar het leven is onvoorspelbaar en neemt soms een détour; een andere koers, een ander uitzicht, andere uitdagingen....Soms pijnlijk, vaak leerrijk. Daarom zal leeftijd voor mij een cijfer blijven waarvan ik hoop er samen met mijn gezin nog heel veel bij te doen.... Maar....ik hoop ook gewoon meer uit mijn en onze leef-tijd te halen. Omringd worden met mensen die er ook deze visie op nahouden vind ik bekrachtigend.
Quality-of-life in iedere laag van ons bestaan. Vandaar kan je ons heel vaak wandelend spotten, op de fiets, achter de bbq, ravottend met de kinderen, UNO spelen, dansend en zingend op de meest foute muziek ever; want genieten met volle teugen, groot geluk uit kleine dingen, ... we doen het veel bewuster en vaker dan voorheen. Die wake-up call kregen we zo'n 2,5 jaar geleden. Zo genoten we van gezinstijd op mijn verjaardag of toch de dagen erna en kreeg ik als kers op de verjaardagstaart een corona-proof verrassingsbezoek van Jolien, Dries en Léon. Gewapend met prachtig kaartje en een vet boeket droogbloemen. Ondertussen ploeterden de kinderen in het zwembadje en keken wij gelukzalig toe.
Mijn hart blijft smelten...
Laat me nog eens 35 worden....en anders.... omarm ik wel de 36 volgend jaar. (Maar niet voor Wouter leeftijd 35 ervaart ;-) )