MOMager & DADanizer

MOM + manager= MOMager DAD + organizer= DADanizer Ik vlieg erin met 'it takes a village to raise a child'. De afgelopen weken werd dit meer dan waarheid. Het voelde alleen aan alsof het ganse universum even alles diende over te nemen. Door medische redenen is deze MOMager er even uit en dat heeft zich tot op vandaag wel al laten voelen. Papa kreeg er plots een berg taakjes bij en werd instant gedoopt tot DADanizer. De grootouders nemen onvoorwaardelijk over waar kan en mogelijk. Zonder hun hulp zou dit alles niet mogelijk zijn! Arnaud vraagt wat meer opvolging en ondersteuning, iets wat ik met plezier organiseer, plan, incalculeer, nakijk, bespreek, .... maar dus zoals gezegd ben ik even met handen en voeten gebonden en dit kan wel nog even duren. Het deel in mijn brein dat graag de controle en het overzicht bewaard, moet even ruimen voor een rust-en-laat-rustmodus. Not my cup of tea! Toegegeven; er zijn dagen geweest dat ik er ook simpelweg niet kón aan denken, maar meestal nam het wrange gevoel toch even over: ik moet nog dat en dat inplannen, telefoneren en mailen naar die en die persoon, op afspraak gaan bij die en die, Arnaudke stimuleren met dit en dat, .... En dan komt de realiteit even aankloppen en meedelen dat dit nu eventjes niet mogelijk is. Maar het moet gezegd: Wouter doet het supergoed om de mama-taken even over te nemen. Het is niet evident in combinatie met een fulltime job, maar hij doet het toch maar mooi om 2 kinderen naar crèche en school te brengen en 's avonds op te halen bij de grootouders en ondertussen te zorgen dat het hier in huis nog blijft draaien, om dan tussendoor ook het leven van vrouwlief te faciliteren.

Gelukkig zijn de oma's en opa's van het eerste uur ook aanwezig: gras afrijden, voor de kinderen zorgen, de was doen, eten klaarmaken, ophalen van school, ..... en de lijst is eindeloos.

Maar ook een pluim aan de kindjes, die hun mama toch enige tijd hebben moeten missen en het nu nog even moeten doen met een halve versie ervan.

We komen hier sterker uit, maar doorbijten is de boodschap. Extra respect voor alleenstaande ouders of ouders die niet kunnen rekenen op een netwerk, want makkelijk kan je het niet noemen! En wat Arnaud betreft: hij is nog steeds een enthousiast kereltje die duidelijk maakt wat hij wil en ook wat hij niét wil. Hij werkte al aan zijn dansmoves, succes bij de lady's gegarandeerd. Eten doet hij nog steeds met plezier, vooral de Alpro yoghurtjes slokt hij met plezier op. Zijn zus is en blijft zijn grootste idool (zeker als ze een boterham met choco binnen handbereik heeft). Maar .... en bovenal: ik denk dat Wouter en ik met zekerheid kunnen stellen dat Arnaud, net als zijn zus, simpelweg gelukkig is. En is het dat niet waar het nu eenmaal om draait?