Eline

Onze EYEcatcher

Donderdag 26 juli …. wat is die dag er zo snel gekomen!

Met de opgaande zon mee richting Gent voor wat belooft een onprettig verblijf te worden. Geen 5-sterren all-in hotel, pletsende geluiden in luxezwembaden, zandkorrels tussen de tenen, … en ook geen room-with-a-view...

Althans niet 'de view' die je in een vakantieperiode (of eender wanneer) wenst te hebben.

We zijn geland in UZ Gent, veilig en wel met de trolley achter ons en de buggy voor ons. De trolley gevuld met al het noodzakelijke; keurig gepuzzeld en de buggy met het allerhoogstnoodzakelijke: baby Arnaud inclusief babyvetrolletjes. Het strakke time-management van mama Eline heeft weer eens z'n dienst bewezen: netjes op tijd om overal vlotjes aangemeld en ingeschreven te worden.

Na de routineuze afhandelingen, komt het moment dat zoonlief richting operatiekwartier wordt gerold. Zich van geen kwaad bewust, wel heel goed beseffend dat deze ruimte en deze mensen compleet nieuw voor hem zijn. Omdat opa allergisch is aan verdoving via gas en dit ook erfelijk kan worden overgedragen, geldt een gans andere procedure. De avond ervoor werd het volledig operatiekwartier, alle materiaal en de machines, gepoetst en geflushed om geen restanten van het verdovend gas meer te hebben. Alles wordt gedubbelcheckt, heel nauwgezet, waarvoor onze enorme appreciatie. Geen masker met verdovend gas voor kleine beer, wel verdoving via infuus (waarbij aangeraden wordt dat de mama of papa niet aanwezig zijn) --> aders van een (mollig) baby'tje zijn moeilijk te vinden; het nodige tik -en prikwerk zou ouders overstuur maken. Ik hou m'n 'Arnaudke piccolo'ke' wel vast voor de suppo, die hem moet kalmeren voor het plaatsen van het infuus. 10 minuten lag hij bij en tegen mij aan terwijl de suppo zijn werk deed (van groggy tot weerloze baby, geen prettig zicht). Nog vlug een aantal kusjes en liefkozende woordjes en dan in mijn smurfenpakje het operatiekwartier verlaten. En verdorie, mijn waterproof mascara is helemaal niet waterproof. Dan rest ons nog het wachten....de operatie op zich zou gemiddeld een uur duren.

Door het moeizaam toe kunnen dienen van de verdoving, kon pas om 8.30u van start gegaan worden. Een operatie om het cataract weg te halen, wellicht aan beide oogjes.

Om 11u was de operatie ten einde, om 11.20u kon ik kleine beer op recovery tot rust brengen. Dat was mijn idee.... Sterke, onoverwinnelijke mama...yeah right.

Z'n vetrolletjes ingepakt in draadjes met verschillende kleuren, een infuus dat vanuit z'n lies vertrekt, een zuurstofmaskertje, ooglapjes waar hij geen steek door kan zien en dan zie ik ook het resultaat van het tik-en prikwerk :( … ik hou me sterk, dat doe je tenslotte als ouder. Maar dan begint het zweet zachtjes op m'n voorhoofd te parelen. Ik merk dat Arnaud bijna geen stem heeft, hij blijft ook troosteloos huilen, … ikzelf troost me met het idee dat dit aan de verdoving te wijten is, net als z'n bloeddruk die als een jojo van boven naar onder bengelt en terug. Buiten de waarden om maakt die machine een 'plezant' alarmgeluid. Ik hou het hoofd koel, nee, dat probeer ik, want ze verzekeren mij dat dit te wijten is aan de verdoving en de dromen die het veroorzaakt. Dan valt het zuurstofmaskertje af en begin ik lichtjes te panikeren. Ook het lakentje glijdt telkens naar beneden... Dan vraag ik de verpleegkundige of mijn echtgenoot mij even kan aflossen...we zijn intussen een uur verder.

Papa beer twijfelt geen seconde en gaat als een (beheerste) speer richting ontwaakruimte. En daar bleef hij voor nog zo'n 3u. Kleine beer sliep meteen in z'n armen, want papa is kalm en straalt rust uit.

Ik kreeg het gevoel dat we hier al dagen aan een stuk zaten....ook de angst voor wat nog komen zal sloeg me om het hart. Gelukkig is er de immer relativerende echtgenoot die even alles terug in perspectief plaatst.

Af en toe had ik nood om even naar adem te happen, bekomen van de intense emoties/angsten. En dan komt Wouter om het even van mij over te nemen, want ik weet dat de nacht mij nog staat te wachten... Gelukkig verliep de nacht voor Arnaud goed, al ging het alarm van het infuus vaak af...tot de verpleegkundige besliste om het af te koppelen zodat ik ook even kon slapen.

De driedubbele wallen en Nalu mijn instant-beste vriend, nemen we er even bij. We zijn vrijdag en klaar om de controle te ondergaan. Even twijfel of er vocht in het linkeroogje moest gespoten worden, maar na (weer lang wachten), kregen we groen licht. Gepakt en gezakt met oogschelpjes en oogdruppels allerhande, gingen we terug richting vertrouwde bodem. Een welkome landing; weliswaar met de vermoeidheid die eens zo hevig toesloeg. Op naar een vervolgscenario van opvolging en intense nazorg. We can rock this! En wat een flinke kerel hebben wij zeg! Trouper indeed!