Vloedgolf....als in 'stormgolf', 'tsunami'.
In mijn hoofd, in mijn hart, in mijn alles.
Mensen die me erg goed kennen, weten of voelen intussen dat wanneer ik even 'verdwijn' of het stiller is rond mij dan gewoonlijk, het minder goed met me gaat. Eigenlijk is het zo'n periode waarbij je net beroep zou moeten doen op die mensen, maar in de plaats daarvan trek je je terug. Ik trek me terug in wat voor mij als een veilige haven aanvoelt, met Wouter als mijn anker. Maar zelfs dan, binnen die vier veilige muren, trek ik mij terug in mijn schulp. Mijn interne dialoog gaat 'on air' en ik wou dat ik kon zeggen dat dit gunstig uitpakt. Het tegendeel is waar. Alles stapelt op en de klare kijk wordt mistig.
Het najaar is altijd wel wat 'tricky' voor mijn gemoedstoestand, ik ben me daar bewust van. Alleen is er dan niet veel ruimte voor extra's.
Ik kan planning en organisatie erg omarmen, maar tezelfdertijd kan het me zo hard verstikken en vervelen. Routine wordt voor mij snel saai, maar het biedt me af en toe ook een stukje veiligheid.
Arnaud gaat tijdens de week naar de crèche en het CAR en is voor de rest van de tijd bij mij. Een combinatie waarbij we aanvoelen dat dit voor Arnaud heel positief werkt. Hij leert bij, is onder de kindjes en kan dan bijtanken bij mama voor de resterende tijd. Win-win.
Maar het bijtanken vraagt soms veel van mij. Arnaud verwacht terecht een mama die er gewoon is om te voorzien in zijn basisbehoeftes en natuurlijk te overladen met heel veel liefde. Dit deel is geen opgave en is vanzelfsprekend. Alleen wil ik vaak dingen met Arnaud ondernemen. Geen grootse of onrealistische dingen, maar gewoon spelletjes, uitdagingen, nieuwe zaken aanbrengen, ... echter krijg ik vaak het gevoel dat dit niet is waar Arnaud zit op te wachten. In mijn creativiteit en uitbundigheid hoop ik hem mee op sleeptouw te nemen, maar helaas werkt het zo niet. En hier moet ik nog zo hard aan sleutelen, aan mezelf. Aan mijn verwachtingen en hoop, mijn mindset. De koppige trien in mij steekt daar maar al te graag een stokje voor, waardoor ik vaak ontgoocheld en 'afgewezen' achterblijf. Mijn anker laat me dan inzien dat mijn bedoelingen allerbest zijn, maar dat ik de druk voor mezelf moet loslaten. Arnaud wil een mamaatje thuis, geen therapeut, geen juf, ... en gelijk heeft hij. Mijn goede bedoelingen zijn oprecht, maar misschien niet wat Arnaud nodig heeft. De juiste balans zoeken vraagt nu gewoon heel veel van mij.
De veelheid aan nieuwe dingen op korte termijn zijn een serieuze hap. Voor Arnaud, voor mezelf. Zo draagt hij een brilletje met overvloei (om naast de kunstlenzen z'n zicht bij te corrigeren en bijgevolg te optimaliseren). Hij draagt het met plezier moet ik zeggen, wat aangeeft dat hij er effectief nog beter mee ziet. De oogplakker blijft hij dagelijks een aantal uren ophouden.
De potjestraining blijft (vooral thuis dan) een vrij groot succes. In die zin dat zowel de kleine als grote boodschap aan bod komt, dat hij het soms zelf aangeeft en wanneer we hem op het potje zetten het meestal ook 'prijs' is. Ik loop vaak op wolkjes hierdoor, maar niemand weet natuurlijk hoeveel tijd en energie ik daar ook al heb ingestoken. Met plezier, maar ook met de nodige uitputting af en toe.
Arnaud slaapt ook alleen (wat door praktische omstandigheden nog niet zo was + tijdens de winterperiodes voelden we ons veiliger met hem naast ons om bv. snel te kunnen reageren wanneer iets in z'n ademhaling niet ok klinkt). Hij slaapt nu in een groot 1-persoonsbed en heeft wellicht nog nooit zo goed geslapen als voorheen. Maar ook dit zal van hem de nodige aanpassing gevraagd hebben (en loslaten bij mij).
Arnaud zit nu op een grote stoel aan tafel bij ons om te eten, veiligheidshalve blijft de eetstoel nog staan wanneer ik vlug even de kelder in moet of de voordeur moet openen.
Maar fier is hij wel om op dezelfde hoogte als lieve, grote zus aan tafel te zitten.
En dan heb je nog de gesprekken en administratie rond de schoolopstart. Die zijn ook al even bezig. Laat dit nu net de grootste brok van angst zijn. Het is voor iedere ouder altijd wel een beetje loslaten en met een klein hartje afwachten wat de grote stap zal teweeg brengen. Maar voor ouders die een kindje hebben met wat extra ondersteuningsnood, is dit vaak andere koek. Een groot ondersteuningsnetwerk zet zich in om het reguliere onderwijs voor alle partijen haalbaar te maken. Iets waar Wouter en ikzelf absoluut ook achter staan. Het proces voorafgaand doet me gewoon wankelen op m'n benen. Het administratieve pakket, de gesprekken met het CLB, de afstemming van alle partijen, naast al het andere dat gaande is, dat is nu wel best pittig. Voornamelijk op vlak van emoties en beleving. Nooit eerder werd ik zo hard met de neus op de feiten gedrukt, nooit eerder kwam de realiteit zo hard aankloppen, nooit eerder werd het 'anders-zijn' zo vet gedrukt als nu. Het is een mes dat aan twee kanten snijdt, want ik weet bv. ook heel goed dat nét het aanhalen van wat Arnaud nu nog niet kan of waar zijn ondersteuningsnood ligt, hem het recht biedt op zorguren en ondersteuning in zijn klasje. Maar de vragen die het CLB soms -moet- stellen zijn heel intens. De eerste keer had ik ook het gevoel dat ik heel vaak 'nee' moest antwoorden op de vragen van 'Kan hij dit of dat al?'. Een vragenuurtje van 2 uren, een noodzakelijk vragenuurtje waarbij zij ook maar hun job doen; dat wel, maar met bonzende hoofdpijn verlaat ik het gebouw en hap ik naar adem terwijl ik naar mijn wagen stap. Eens achter het stuur gekropen hoop ik zo hard dat alles een droom is en ik mij alles heb ingebeeld. Maar het is realiteit, daar, pak het maar, it's yours.
En 3 jaar geleden was er geen vuiltje aan de lucht. Geen.enkele.reden.tot.bezorgdheid. Zie mij hier nu eens aan de andere kant van de zorgverlening staan. Aan.die.F******.andere.kant. Nooit gedacht, nooit verwacht. Hersenspinsels, angsten en bezorgdheden, onzekerheden, 1000en1 vragen en geen enkel antwoord. Ik word fysisch misselijk. Kan IK dit wel aan? Is dit weer zo'n 'vallen en opstaan' of ben ik onderuit aan het gaan? No mercy, life goes on. Mijn dochter wacht straks aan de schoolpoort op haar mamaatje en dus weg met die tranen. Nog enkele uren 'de rit uitzitten' tot ik bij Wouter mijn gal en alles erbij, kan uitspugen.
En hoe hard ik ook vecht of hoe groot mijn angst soms is, het zal nooit ook maar iets afdoen aan de liefde voor dit bijzondere kereltje:
Het is eventjes hard, maar dit is mijn dagboek, mijn en ons verhaal. Ruw, oprecht, intens, eerlijk, onomwonden, the good and the bad, ... het schrijven is voor mij soms afschrijven. In dit geval: na het opkroppen, de ontlading.
En eerlijk, hoe mooi de dagen en momenten samen kunnen zijn....verdorie, ze kunnen ook gewoon zwaar en beangstigend zijn. Die andere kant, weet je wel. Naast de ups ook die downs, ze zijn er ook gewoon. Eens ik mezelf bijeen geraapt heb en Wouter me gekalmeerd heeft, gaan we er opnieuw vollenbak voor, maar nu, heel, heel even niet. Heel even off-air.
