Ziekenhuismarathon

Zo noemde een lieve Nederlander, Herman, ons verblijf in het ziekenhuis. Een stevige titel voor wat stevige kost...In de nacht van 2 op 3 december, rond 00.40u werd ik wakker van de ademhaling van Arnaud, die plots zorgwekkend obstructief leek. (omwille van tijdelijke praktische overwegingen, slaapt Arnaud naast ons, op dezelfde kamer) Ik maakte Wouter wakker en zei meteen dat het niet normaal was.... Hij had geen koorts, maar was wel huilerig... hij leek heel ongemakkelijk en dus besloot ik hem Nurofen te geven. Ondertussen belde Wouter de dokter van wacht en die adviseerde om naar spoed te gaan indien de ademhaling niet beterde of net slechter werd. Ik wist en had het gevoel dat dit niet zou beteren. Ik pakte al een tas met het nodige gerief en Wouter sprong in zijn kleren om midden in de nacht richting spoed te vertrekken. Daar werden mijn mannen gelukkig meteen geholpen en onze vermoedens van RSV (dat ook in de crèche de ronde deed) leken de juiste richting uit te wijzen. Ondertussen had Arnaud, ondanks de 'preventief' toegediende Nurofen, plots hoge koorts. Het nodige werd gedaan en snel werd duidelijk dat een opname onvermijdelijk was. Later zal blijken dat Arnaud ook een longontsteking had en om het geheel af te kruiden, ook het Adeno virus moest aanvechten. Alles in één, why not? Intussen deed ik nog extra wasjes en voorbereidingen op wat mogelijks enkele dagen ziekenhuis zou betekenen. De nacht was kort, of lang, .... Zoals je het bekijkt. Ik bracht grote zus naar school en legde haar intussen uit dat papa met broer naar de dokter was. Arnaudke was een beetje ziekjes. Ons ganse weekschema werd op een paar uur tijd volledig omgegooid en enkele last-minute interventies waren noodzakelijk (zoals Amélie van school halen, inkopen doen door oma, ...). Ik maakte me zorgen en zou pas gerust gesteld zijn als ik Arnaud terug zou zien. Al bij al leek hij zich goed te voelen. De zuurstof die werd toegediend, hielp hem daar natuurlijk bij, maar de prognose van de dokter was toen - donderdag naar huis. Donderdag werd verlengd naar zaterdag. Zaterdag werd verlengd naar exact een weekje later, namelijk maandag... maar helaas konden we toen ook nog niet inpakken. Vanaf toen was het een groot vraagteken wanneer we terug naar huis konden.

Ondertussen probeerden we zo goed als we konden te jongleren met alle ballen die boven ons hoofd aan het dansen waren: bij Arnaud blijven, opvang Amélie, school en zwemles Amélie zo vloeiend mogelijk laten verlopen, de was en het huishouden op een aanvaardbaar peil proberen te houden, .... En wel 1000 -en 1 andere kleine dingetjes die ook moesten gedaan worden. Gelukkig konden we rekenen op een gouden stel grootouders. De opvang van Amélie na school werd zo goed mogelijk verdeeld onder beide grootouderparen, de vele bezoekjes van mijn mama met telkens lekkere, zoete (lees: mijn zwaktepunt) bevoorrading, de soep en het eten voor de thuisslapende ouder, ... IT TAKES A VILLAGE TO RAISE A CHILD werd hier wel dik waarheid.

Wouter gaat uit werken, ik niet. Aanvankelijk probeerde ik in het ziekenhuis dag-nacht-dag te doen, maar dat was erg zwaar. Des te meer wanneer de slaap 's nachts beperkt werd tot om en bij de 2 uren. Uiteindelijk probeerden we het door Wouter de nacht te laten doen en ik de dag. Het oorspronkelijke kamertje waarin Arnaud verbleef was claustrofobisch klein. Zeker wanneer de opnameduur telkens verlengd werd. Gelukkig kregen we, compleet, maar aangenaam verrast, een 'upgrade' naar een ruime hoekkamer, waarbij we niet enkel letterlijk meer ademruimte kregen, maar ons ook meer konden settelen voor een langer verblijf. Dat lang verblijf duurde bijna 17 onafgebroken dagen. Op woensdag 12 december ging z'n toestand dan pijlsnel achteruit. Het slaaptekort en mijn angsten zorgden ervoor dat ik het eventjes niet meer trok. Ik kon niet aanzien dat Arnaudje onherkenbaar in dat ziekenhuisbedje lag. Hij reageerde niet meer, lag er versuft bij en kreeg plots hoge koorts. Het leek alsof het leven uit hem gezogen werd....waar was je dan, oerkracht van mij? Ik moest me eventjes terugtrekken op de gang, maar keerde snel terug om samen met Wouter ons lieve zoontje bij te staan....zoals we altijd deden en zullen doen.Het ziekenhuis wordt zo een beetje een tweede thuis. Ik begon een vast ritueel doorheen de dag te breien, om het voor Arnaud aangenamer te maken en voor mezelf ook wel. Zo kon Arnaudke iedere dag genieten van een lichaamsmassage met bodycrème die ik even op de radiator opwarmde. 

Ook het bellenblazen kwam er dagelijks eventjes aan te pas en naar het einde van het verblijf toe, kon ik al eens met Arnaud een wandelingetje door de gang maken en hem de kerstboom en kerstversiering laten bekijken en aanraken. 

Daarnaast had het personeel van de crèche een filmpje gemaakt, samen met de vriendjes van Arnaudke, gericht naar hem. Hartverwarmend. Dit liet/laat ik hem iedere dag bekijken, om zo de voeling met de opvang niet te verliezen. Hij fleurt telkens op en bekijkt alles nauwkeurig, heel goed beseffend wie het is.Ook de bezoekjes van mijn mama, Oma Stasegem, doorbraken voor mij ook wel eventjes de dag. Want al is er een vast ritueel en is het bij momenten erg druk, de uren lijken toch trager te gaan. Wanneer Arnaudke 'ok' was, dan konden hij en z'n zus even facetimen voor het slapengaan, of 's morgens bij het opstaan. Dit was zo belangrijk! Wegens besmettingsgevaar werd bezoek dan even vermeden, maar het is opvallend hoe sterk en innig de band is tussen onze twee kinderen.Arnaud lag aangekoppeld aan de monitor en had bijgevolg beperkte bewegingsruimte. Bijna alles moest vanuit z'n ziekenhuisbed gebeuren. Iedere dag deed ik weer ander speelgoed mee. Om hem te kunnen blijven boeien en bezighouden. Maar ook de spelbegeleiding en verpleegkundigen kwamen af en toe een mooi stuk speelgoed brengen om zijn verblijf zo kindvriendelijk mogelijk te laten verlopen. Ondertussen leerde ik Arnaudje piano te 'spelen', te krabbelen met verfstiften, woordjes aan te leren, ... om toch maar die tijd samen zo leuk en 'nuttig' mogelijk te spenderen. Het ene lukte al beter dan het andere, maar mij was het gewoon te doen om een gevarieerde tijdsinvulling aan te bieden en af te tasten waar zijn interesses liggen.

www.youtube.com/watch?v=eyCcQOgScPY&feature=youtu.be www.youtube.com/watch?v=AdbVBZjlmNU www.youtube.com/watch?v=jTCyMO7hbIE Af en toe kreeg Arnaud ook kleurrijk bezoek; van de Cliniclowns en van de KVK-spelers, maar ook van de Sint en zwarte Piet. Eventjes 'vreesde' ik dat we de kerstman ook te zien zouden krijgen, maar 'gelukkig' was dat niet het geval. Ook meter kwam langs met een kleurrijke heliumballon waar hij vaak mee gespeeld heeft en de buurvrouw nam ook even de oversteek.

Erg verrast was ik toen de huisarts plots in de kamer stond....een bezoekje dat ik nooit verwacht had, maar ik wel enorm apprecieer. Tijdens één van Arnaud zijn laatste verblijfdagen had ik ook Nina ingeschakeld van Mooi & Bijzonder Nina: www.facebook.com/MooienBijzonderNina/?ref=br_rs Ze had een karretje met snoezelattributen mee (dat ze doorheen gans de route van parking naar ziekenhuiskamer en terug droeg, daarvoor alleen al mijn bewondering). Er volgde een eerste kennismaking tussen de twee om vertrouwen te winnen. In het karretje werden er lichtjes aangelegd, muziekjes afgespeeld, verschillende voorwerpen met een tactiele diversiteit aangeboden, ....Arnaudke keek zijn ogen uit. Aanvankelijk was hij nog wat terughoudend, maar op den duur passeerde het meeste materiaal door zijn handjes. Hij was één en al verbazing! Arnaud kreeg op de koop toe een nachtlampje cadeau als allereerste babyklant van charmante Nina - hoe lief! Het werd een ontdekkingstocht voor zowel Nina als Arnaud. Mooi om zien!

Ook zus Amélie kwam op het einde een paar keer op bezoek en dan was het weerzien heel mooi en hartverwarmend.

www.youtube.com/watch?v=kGSHXr_eMkE&feature=youtu.be En we kregen talrijke berichtjes die aantoonden hoe betrokken de mensen uit onze omgeving zijn. Net als kaartjes en bloemetjes, die ons hart vulden met liefde. En niet te vergeten, medewerkers die mij tot meerdere malen toe ook de afdeling oogheelkunde zagen trotseren met een kinderbedje en hun kostbare tijd invulden door eventjes met mij te komen praten.Doorheen de dagen en nachten hadden we uiteraard het meeste contact met de verpleegkundigen en ander personeel zoals: maaltijdbedeling, poetsdienst, oogarts, kiné, ... En laat me nu maar gerust vertellen dat daartussen gouden harten, gouden handen tussen zitten. Niemand houdt ervan om lang in een ziekenhuis te verblijven, maar zij slaagden er wel in om het voor Arnaud én voor ons als ouders aangenamer te maken. Het zijn mensen die hun job voortreffelijk doen, met hart en ziel, met empathie en passie, .... We hebben ze dikwijls bedankt, maar ze verdienen een ereplaatsje op deze blog:Camille en Heleen... ferme schatten zijn jullie! Hoe jullie Arnaud hebben leren kennen, hoe jullie hem zo mooi en oprecht hebben benaderd, wetende dat hij heeeeel lief is en soms ook wel eens kapoen met de handruggetjes tegen z'n oogjes gedrukt, ....hoe hij in de ban was van alles wat aan jullie schort hing, zo ook het gelukseendje van Camille. De dag erop kreeg Arnaudje net hetzelfde eendje cadeau met een lief labeltje eraan. Wat bijzonder, wat lief, wat attent....super Camille. Heleen en Camille hebben alles in het werk gesteld om de beste zorgen te verlenen én net dat tikkeltje meer. Om ook daarnaast oog te hebben voor de ouders, die helemaal opgebeurd raken van de korte babbels of gewoonweg door de dagelijkse inspanningen voor ons zoontje. 

Laura, jij was er net zo eentje....de vreugde bij een sprongetje voorwaarts, dat werd gedeelde vreugde en een gedeelde lach. De betrokkenheid, de oprechte interesse, het oog hebben voor extra comfortverlening voor Arnaudke ....  En ook andere verpleegkundigen waren meteen gewonnen voor de charmes van ons Naudke (ik begrijp het ook wel ;-)  ) Ook even extra vermelden is Cindy en collega's van de maaltijdbedeling, om ons zo goed te soigneren. Om telkens te vragen hoe het gaat met Arnaud, hoe het gaat met ons, .... Om Wouter, grote man, wat extra boterhammen en beleg toe te stoppen :-D  Dit wordt zo gewaardeerd door ons. Het was dan ook een opname met hoogtes en laagtes. Soms leek het alsof Arnaud één stapje voorwaarts deed en er dan weer twee achteruit. Daarnaast viel het lensje uit z'n linkeroogje er meerdere malen uit en had hij bijkomend last van zijn oortje. En toch, ons manneke heeft alle beproevingen één voor één doorstaan, kanjer!  De laatste zondag van zijn opname, nam ik Amélie na een bezoek aan broer, mee naar Decathlon voor kerstshopping. Daar in het midden van de winkel, zag ik iemand terug na ongeveer 15 jaar. We zaten ooit in dezelfde klas. Ik ben niet de grootste knuffelaar met grote mensen, maar ze zei: "Eline, ik heb je altijd nog eens willen vastpakken, kom hier." Maar wat deed dit deugd, wat straalde er zoveel oprechtheid af uit die luttele seconden. Bedankt Sarah, ik ging naar huis met een goed gevoel!En het is ook dankzij Arnaud dat ik terug de schoonheid in de mensen heb ontdekt...ik was het onderweg wat zoek geraakt, maar mijn geloof in goedheid van mensen, oprechte goedheid, heb ik terug gevonden. En jij klein beerke, ons kabouterke, ons Arnaudke Picolo'ke, ons showbeestje, ... zo klein en jong, hebt dit maar eventjes op je eentje verwezenlijkt! We zijn gelukkig tijdig thuis geraakt om met ons gezinnetje te genieten van de rust en de gezellige kerstsfeer. Alhoewel …. sinds woensdagavond zijn we thuis, maar meteen is het de draad terug oppikken. Amélie had de dag erop kerstfeest op school....en mama moest natuurlijk nog aan het bakken slaan....deze was puur op uithoudingsvermogen! Life goes on...

En ja, ook de piek op onze kerstboom thuis, werd door Amélie pas geplaatst bij thuiskomst van haar broer.

Ik wil ook alle volgers bedanken voor de bemoedigende woorden en reacties.... Het is fijn om door zo'n lieve mensen omringd te worden.Dan rest me nog één ieder van jullie warme feestdagen te wensen, een spetterend eindejaar en een nieuw begin met alvast een goede gezondheid en wondermooie momenten die nieuwe herinneringen worden!

LEAVE SPARKLES WHEREVER YOU GO ….