Rare titel, ik weet het. Maar het zegt wel kort wat er in mij omgaat. Er was namelijk de vrees dat Arnaud scoliose had. Vorige week een rx genomen en deze week de resultaten. Er is (nog) geen sprake van scoliose, wel van een milde kromming ter hoogte van de lumbale wervelkolom. Dit kan evolutief zijn, dus verder klinisch op te volgen. In eerste instantie blij dat er van scoliose geen sprake is, maar natuurlijk zet die kromming mij aan het denken...tobben, zorgen maken hé....zorgen.
Na de geboorte van Arnaud waren het niet zozeer die oogjes van hem die me fel confronteerden, wel de slapheid van zijn rugspieren. Zo hielden verpleegsters hem vast of verplaatsten ze hem, waardoor de slapheid dan extra uitkwam. Zo zag je gewoon heel fel dat dit niet 'normaal' was, dat dit niet hoorde. Een bezorgdheid die ik toen ook geuit heb.
Het legt wel dingen voor hem in de weg, het maakt het minder evident voor Arnaud om zich op te rechten, te kruipen, te stappen, ... als ik zie hoe hij keihard werkt om zijn doel te bereiken, dan baad ik van fierheid, echt. Maar dan ook weer die zorg van 'waarom moet alles voor hem zo knokken zijn?' ... waarom kan het niet vlot gaan, voor hem? Waarom moet er telkens een berg beklommen worden en kan het pad niet gewoon effen voor hem liggen? Mijn moederhart breekt daarvan. Ja, hij heeft een niet-te-evenaren doorzettingsvermogen en strijdlust, een immense wil en kracht, .... maar ik gun het hem zo hard om af en toe eens wat minder hard te moeten werken voor hetzelfde resultaat.
Jolien verwoorde het onlangs ook zo mooi aangrijpend:
'Frustrerend hoe die 'down' soms zo in de weg zit. Hij wilt het zo hard, maar het syndroom bemoeilijkt het soms. Ik weet niet of dit voor andere ouders herkenbaar is, maar het wringt daar soms bij mij. Thuis wordt er spelenderwijs ook wel wat aangeleerd natuurlijk, net als in het reva en in de crèche, maar ik probeer hier ook de teugels wat losser te laten.
Gewoon wat meer vrij spel en ravotten, want ook daar zitten leerprocessen in die heel nuttig zijn, maar dan heeft hij minder het gevoel te moeten 'werken', al is dit natuurlijk té fel uitgedrukt, maar je snapt me vast wel. Genieten, pur sang.
Het grootste werkpunt ligt hier, bij 'bibi', de eeuwige piekeraar. Realistisch gezien weet ik dat er meer zorgen zullen zijn dan een kindje met een normaal ontwikkelingsverloop. Het een een plaats geven is een heel ander paar mouwen. Ik moet dus leren zorgen voor mijn zorgen.
De geladenheid van de zorg speelt ook een rol natuurlijk, maar waar ik al behoorlijk in gegroeid ben, dat is; dag per dag nemen, niet te ver in de toekomst. In het hier en nu leven, of toch zoveel mogelijk proberen. Juist wat ons manneke mij heeft geleerd si!
Comments