Nog 3 keer slapen

Nog 3 keer slapen en kleine beer gaat op groot avontuur! Voor het eerst met z'n schooltasje op de rug de schoolpoort voorbij.

Blij, trots, enthousiast, ...all of that. Maar natuurlijk ook een beetje bang, onzeker, zenuwachtig, ... yep, dat ben ik ook.

Mijn kuiken laten uitvliegen doet me toch wel iets. Al moet ik zeggen dat zijn school en het ganse team errond, mij heel hard heeft gerust gesteld. Tijdens de voorbereidende gesprekken en instapmomentjes, werd duidelijk hoe betrokken en vol goede moed ze dit avontuur samen met ons aangaan. Arnaud is oprecht welkom. Dat hebben ook verschillende juffen duidelijk laten merken tijdens het instapmoment en tijdens de momenten dat ik met Arnaud zusje aan school kwam ophalen. Hoe oprecht liefdevol hij op sleeptouw wordt meegenomen in het schoollandschap.

In combinatie met het CAR start Arnaud halve dagen op school. We monitoren alles van nabij om bij te sturen waar nodig, om te kijken hoe hij zich voelt, hoe het schoolteam zich voelt, ... we zetten alles op alles om er een succesverhaal van te maken. De start is alvast veelbelovend.

Het is geen geheim dat, naarmate Arnaud ouder wordt, de verschillen met leeftijdsgenoten ook groter worden. Dat piekt en wringt wel eens, maar we gaan er gewoon voor. Toen ik grote zus aan het voorbereiden was op de grote eerste schooldag, ging dit op een andere manier dan nu met Arnaud het geval is. Ik voel dat de tijd en energie die ik erin stop, proportioneel van een gans andere orde zijn. Da's ok, da's echt ok. Ik ben z'n mama, ik doe het met liefde en geduld (al is dat laatste misschien wat minder dan ik zou willen :-) ). Ik hoop gewoon heel hard dat die voorbereiding hem daadwerkelijk een beetje kan helpen om die sprong in het diepe te wagen. Want ja, voorbereiden op school...op wat voorbereiden eigenlijk? Een nieuwe wereld gaat open, terwijl een ander hoofdstuk (crèche) wordt afgesloten.

En dat hoofdstuk afsluiten is wel met een dubbel gevoel. We kennen Lilibaert al van bij de start (omwille van Amélie), dus dat is al ongeveer een 6 jaar. Bij Lilibaert komen de kinderen op een plek die aanvoelt als een tweede thuis....wat zeg ik? Dit ís een tweede thuis voor hen. Een plaats waar veiligheid, geborgenheid, respect en ruimte voor ontwikkeling centraal staat.

Wij hebben zowel met Amélie als Arnaud altijd het gevoel gehad dat we de juiste beslissing namen om ze daar te laten ontplooien wanneer ze niet thuis waren. En dat leek dus ook één van de beste beslissingen ooit te zijn. Dagelijks vers bereide maaltijden met verse ingrediënten (ja, ik hecht daar heel veel belang aan), sterke aandacht voor hygiëne, ruimte voor spel en rust, binnen -en buitenactiviteiten, op en top kind-zijn, een deftige voorbereiding op de schoolopstart, ... En daarbij valt op dat geen moeite of inspanning te veel is: de kinderen kunnen zich ontplooien in een uiterst kindvriendelijk en aantrekkelijke ruimte, speelgoed wordt gevarieerd aangeboden met zin voor dagstructuur, knutselen is een vast gegeven, plezier maken en gek doen is een dagelijks gebeuren, .... Ooooh je hoort me bezig, .... ik kan écht niéts slechts zeggen over Lilibaert, maar als er dan ook alleen maar goede dingen vast te stellen zijn?! Wij gaan Lili, Lisa en Laura zo hard missen! Ze zagen onze kinderen zo graag!

De ietwat andere situatie met Arnaudke hebben zij met het volste respect en de grootste bundels aan liefde weten aan te pakken. Wat een lieverds, wat een talenten, wat een helden. Geen superkrachten en geen capes, maar ze zijn het écht, superhelden. Ze voeren hun job uit met passie, met hart en ziel en overgave. Als je als ouder je kind kan achterlaten in de crèche met een gerust hart en met het volste vertrouwen, ...wel dan heb je de jackpot gewonnen. Want vandaag de dag is dit niet meer zo vanzelfsprekend. Toen Amélie een aantal jaren terug stopte in de crèche om naar school te gaan, wel, toen wist ik, Lilibaert zal ik eventjes moeten loslaten, maar zal wellicht terugkomen met in de nabije toekomste een tweede boontje. Nu weet ik: hier wordt een dikke, vette lijn getrokken. Hier stopt het, want een derde komt er niet meer. Dus naast mijn kuikentje, moet ik ook deze toppers loslaten. En ik voel net een instant leegte opkomen. Can you blame me?

Maar goed, we blikken terug op een wondermooie en onvergetelijke periode en daar kunnen we alleen maar ontzettend dankbaar voor zijn.

Nu zetten we maximaal in op een vloeiende schoolstart en we laten corona in deze geen spelbreker zijn. Als er dan nog eens een schoolstop zit aan te komen, dan zal ik dit benutten als een extra ademruimte voor Arnaud, of tenminste als een 1-op-1 voor ons.

UITVLIEGEN

is als in 't diepe springen maar weten dat je altijd weer in 't nest kunt komen aanwaaien -Nicolasina Clement-

Dag lieve Lili, Lisa en Laura! Dikke knuffel en kus!

Vloedgolf

Vloedgolf....als in 'stormgolf', 'tsunami'.

In mijn hoofd, in mijn hart, in mijn alles.

Mensen die me erg goed kennen, weten of voelen intussen dat wanneer ik even 'verdwijn' of het stiller is rond mij dan gewoonlijk, het minder goed met me gaat. Eigenlijk is het zo'n periode waarbij je net beroep zou moeten doen op die mensen, maar in de plaats daarvan trek je je terug. Ik trek me terug in wat voor mij als een veilige haven aanvoelt, met Wouter als mijn anker. Maar zelfs dan, binnen die vier veilige muren, trek ik mij terug in mijn schulp. Mijn interne dialoog gaat 'on air' en ik wou dat ik kon zeggen dat dit gunstig uitpakt. Het tegendeel is waar. Alles stapelt op en de klare kijk wordt mistig.

Het najaar is altijd wel wat 'tricky' voor mijn gemoedstoestand, ik ben me daar bewust van. Alleen is er dan niet veel ruimte voor extra's.

Ik kan planning en organisatie erg omarmen, maar tezelfdertijd kan het me zo hard verstikken en vervelen. Routine wordt voor mij snel saai, maar het biedt me af en toe ook een stukje veiligheid.

Arnaud gaat tijdens de week naar de crèche en het CAR en is voor de rest van de tijd bij mij. Een combinatie waarbij we aanvoelen dat dit voor Arnaud heel positief werkt. Hij leert bij, is onder de kindjes en kan dan bijtanken bij mama voor de resterende tijd. Win-win.

Maar het bijtanken vraagt soms veel van mij. Arnaud verwacht terecht een mama die er gewoon is om te voorzien in zijn basisbehoeftes en natuurlijk te overladen met heel veel liefde. Dit deel is geen opgave en is vanzelfsprekend. Alleen wil ik vaak dingen met Arnaud ondernemen. Geen grootse of onrealistische dingen, maar gewoon spelletjes, uitdagingen, nieuwe zaken aanbrengen, ... echter krijg ik vaak het gevoel dat dit niet is waar Arnaud zit op te wachten. In mijn creativiteit en uitbundigheid hoop ik hem mee op sleeptouw te nemen, maar helaas werkt het zo niet. En hier moet ik nog zo hard aan sleutelen, aan mezelf. Aan mijn verwachtingen en hoop, mijn mindset. De koppige trien in mij steekt daar maar al te graag een stokje voor, waardoor ik vaak ontgoocheld en 'afgewezen' achterblijf. Mijn anker laat me dan inzien dat mijn bedoelingen allerbest zijn, maar dat ik de druk voor mezelf moet loslaten. Arnaud wil een mamaatje thuis, geen therapeut, geen juf, ... en gelijk heeft hij. Mijn goede bedoelingen zijn oprecht, maar misschien niet wat Arnaud nodig heeft. De juiste balans zoeken vraagt nu gewoon heel veel van mij.

De veelheid aan nieuwe dingen op korte termijn zijn een serieuze hap. Voor Arnaud, voor mezelf. Zo draagt hij een brilletje met overvloei (om naast de kunstlenzen z'n zicht bij te corrigeren en bijgevolg te optimaliseren). Hij draagt het met plezier moet ik zeggen, wat aangeeft dat hij er effectief nog beter mee ziet. De oogplakker blijft hij dagelijks een aantal uren ophouden.

De potjestraining blijft (vooral thuis dan) een vrij groot succes. In die zin dat zowel de kleine als grote boodschap aan bod komt, dat hij het soms zelf aangeeft en wanneer we hem op het potje zetten het meestal ook 'prijs' is. Ik loop vaak op wolkjes hierdoor, maar niemand weet natuurlijk hoeveel tijd en energie ik daar ook al heb ingestoken. Met plezier, maar ook met de nodige uitputting af en toe.

Arnaud slaapt ook alleen (wat door praktische omstandigheden nog niet zo was + tijdens de winterperiodes voelden we ons veiliger met hem naast ons om bv. snel te kunnen reageren wanneer iets in z'n ademhaling niet ok klinkt). Hij slaapt nu in een groot 1-persoonsbed en heeft wellicht nog nooit zo goed geslapen als voorheen. Maar ook dit zal van hem de nodige aanpassing gevraagd hebben (en loslaten bij mij).

Arnaud zit nu op een grote stoel aan tafel bij ons om te eten, veiligheidshalve blijft de eetstoel nog staan wanneer ik vlug even de kelder in moet of de voordeur moet openen.

Maar fier is hij wel om op dezelfde hoogte als lieve, grote zus aan tafel te zitten.

En dan heb je nog de gesprekken en administratie rond de schoolopstart. Die zijn ook al even bezig. Laat dit nu net de grootste brok van angst zijn. Het is voor iedere ouder altijd wel een beetje loslaten en met een klein hartje afwachten wat de grote stap zal teweeg brengen. Maar voor ouders die een kindje hebben met wat extra ondersteuningsnood, is dit vaak andere koek. Een groot ondersteuningsnetwerk zet zich in om het reguliere onderwijs voor alle partijen haalbaar te maken. Iets waar Wouter en ikzelf absoluut ook achter staan. Het proces voorafgaand doet me gewoon wankelen op m'n benen. Het administratieve pakket, de gesprekken met het CLB, de afstemming van alle partijen, naast al het andere dat gaande is, dat is nu wel best pittig. Voornamelijk op vlak van emoties en beleving. Nooit eerder werd ik zo hard met de neus op de feiten gedrukt, nooit eerder kwam de realiteit zo hard aankloppen, nooit eerder werd het 'anders-zijn' zo vet gedrukt als nu. Het is een mes dat aan twee kanten snijdt, want ik weet bv. ook heel goed dat nét het aanhalen van wat Arnaud nu nog niet kan of waar zijn ondersteuningsnood ligt, hem het recht biedt op zorguren en ondersteuning in zijn klasje. Maar de vragen die het CLB soms -moet- stellen zijn heel intens. De eerste keer had ik ook het gevoel dat ik heel vaak 'nee' moest antwoorden op de vragen van 'Kan hij dit of dat al?'. Een vragenuurtje van 2 uren, een noodzakelijk vragenuurtje waarbij zij ook maar hun job doen; dat wel, maar met bonzende hoofdpijn verlaat ik het gebouw en hap ik naar adem terwijl ik naar mijn wagen stap. Eens achter het stuur gekropen hoop ik zo hard dat alles een droom is en ik mij alles heb ingebeeld. Maar het is realiteit, daar, pak het maar, it's yours.

En 3 jaar geleden was er geen vuiltje aan de lucht. Geen.enkele.reden.tot.bezorgdheid. Zie mij hier nu eens aan de andere kant van de zorgverlening staan. Aan.die.F******.andere.kant. Nooit gedacht, nooit verwacht. Hersenspinsels, angsten en bezorgdheden, onzekerheden, 1000en1 vragen en geen enkel antwoord. Ik word fysisch misselijk. Kan IK dit wel aan? Is dit weer zo'n 'vallen en opstaan' of ben ik onderuit aan het gaan? No mercy, life goes on. Mijn dochter wacht straks aan de schoolpoort op haar mamaatje en dus weg met die tranen. Nog enkele uren 'de rit uitzitten' tot ik bij Wouter mijn gal en alles erbij, kan uitspugen.

En hoe hard ik ook vecht of hoe groot mijn angst soms is, het zal nooit ook maar iets afdoen aan de liefde voor dit bijzondere kereltje:

Het is eventjes hard, maar dit is mijn dagboek, mijn en ons verhaal. Ruw, oprecht, intens, eerlijk, onomwonden, the good and the bad, ... het schrijven is voor mij soms afschrijven. In dit geval: na het opkroppen, de ontlading.

En eerlijk, hoe mooi de dagen en momenten samen kunnen zijn....verdorie, ze kunnen ook gewoon zwaar en beangstigend zijn. Die andere kant, weet je wel. Naast de ups ook die downs, ze zijn er ook gewoon. Eens ik mezelf bijeen geraapt heb en Wouter me gekalmeerd heeft, gaan we er opnieuw vollenbak voor, maar nu, heel, heel even niet. Heel even off-air.

LEEF-TIJD

Ik zal er maar niet omheen draaien; afgelopen vrijdag werd ik 35 lentes jong; of zoals Wouter me maar al te graag smalend inpepert: tram 4 is op komst (en dan schijnt hij te vergeten dat hem binnen 3 maanden hetzelfde lot bezegeld is).

Soit, moeite heb ik er niet mee, wel het besef dat alles, niét zoals een stadstram, maar als een sneltrein voorbij gaat; het besef dat herinneringen maken en het beste uit iedere dag halen, héél héél belangrijk is ... en voor dat ben ik dankbaar; wetende dat niet iedereen die (eerlijke) kans krijgt om dezelfde leeftijd te halen. Dus, de tijd om te leven is NU ---> LEEF - TIJD! Dit is uiteindelijk wat telt en niét leeftijd. Arnaud's komst bracht heel wat vragen en onzekerheden met zich mee, maar we kregen er wel 1 prominente zekerheid bij: Leef in het nu, je weet niet wat morgen brengt, laat staan hoe ons leven er binnen 10 jaar zal uitzien. Corona heeft met al z'n viezigheid ook dit besef bij veel mensen aangewakkerd. Ook controle loslaten, want niet alles kan je controleren of naar je hand zetten; al zit dat wel in de aard van het beestje.

Soms wordt de koers voor je gezet en dan vaar je mee, zo goed als je kan.

Eind 2019 wenste ik niet zo veel voor het aankomende jaar. Althans, dat dacht ik toch. Ik wenste een evenwichtig 2020. Laat ons zeggen dat 2020 allesbehalve al evenwichtig is gebleken, al lijkt de natuur met al z'n pracht net wél meer terug in balans te zijn gekomen en dat was ook broodnodig. Aan de andere kant worden mensen gedwongen stil te staan en tot zichzelf te komen; terug naar de essentie. Spijtig genoeg draait het niet altijd gunstig uit, maar op een harde manier werd voor velen van ons LEEF-TIJD opgelegd; met of zonder partner, met of zonder kinderen.

Tot pakweg 10 minuten na de geboorte van Arnaud, was onze toekomst voor het grootste deel uitgestippeld. Onze kinderen in volle glorie zien opgroeien, studeren, werken, trouwen, kindjes, kleinkinderen, reizen maken, naar het buitenland gaan om te wonen, cruises op pensioenleeftijd en ga zo maar door. Dromen, wensen, verwachtingen. Maar het leven is onvoorspelbaar en neemt soms een détour; een andere koers, een ander uitzicht, andere uitdagingen....Soms pijnlijk, vaak leerrijk. Daarom zal leeftijd voor mij een cijfer blijven waarvan ik hoop er samen met mijn gezin nog heel veel bij te doen.... Maar....ik hoop ook gewoon meer uit mijn en onze leef-tijd te halen. Omringd worden met mensen die er ook deze visie op nahouden vind ik bekrachtigend.

Quality-of-life in iedere laag van ons bestaan. Vandaar kan je ons heel vaak wandelend spotten, op de fiets, achter de bbq, ravottend met de kinderen, UNO spelen, dansend en zingend op de meest foute muziek ever; want genieten met volle teugen, groot geluk uit kleine dingen, ... we doen het veel bewuster en vaker dan voorheen. Die wake-up call kregen we zo'n 2,5 jaar geleden. Zo genoten we van gezinstijd op mijn verjaardag of toch de dagen erna en kreeg ik als kers op de verjaardagstaart een corona-proof verrassingsbezoek van Jolien, Dries en Léon. Gewapend met prachtig kaartje en een vet boeket droogbloemen. Ondertussen ploeterden de kinderen in het zwembadje en keken wij gelukzalig toe.

Mijn hart blijft smelten...

Laat me nog eens 35 worden....en anders.... omarm ik wel de 36 volgend jaar. (Maar niet voor Wouter leeftijd 35 ervaart ;-) )